Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

Το μπλοκάκι

Άφησα πάλι να περάσει καιρός... έλειπα, και μου έλειψε και το μπλογκ μου. Γι αυτό είχα ένα μπλοκάκι μαζί μου. Το έχω αγοράσει 2 χρόνια τώρα, και πάντα μου χρησίμευε για κάτι διαφορετικό. Αυτή τη φορά αντικατέστησε το πληκτρολόγιο μου.

5-8-07 22:54

Βρέχει. Λαχταρώ τον νυχτερινό μου περίπατο, τον οποίο θα κάνω όταν σταματήσει η βροχή. Πόσο θα ήθελα να καθαρίσει ο ουρανός και να χαζέψω τα αστέρια. Να τα κοιτάω για ώρες. Και η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος να μου φέρνει στο νου την ευλογία της φύσης. Θέλω όλο αυτό να σταματήσει. Θέλω να σε βγάλω απ' το μυαλό μου. Σε παρακαλώ, κάνε με να σε μισήσω. Δεν αντέχω άλλο να σ' αγαπάω.


6-8-07 16:30

Σήμερα ξύπνησα γύρω στις 11:30. Αισθανόμουν κουρασμένος. Μόλις ήπια τον πρώτο καφέ όμως, αισθάνθηκα πολύ καλά. Λίγο διάβασμα του Metal Hammer, λίγη κουβεντούλα και λίγη μουσική στο σπίτι. Μέτρια ημέρα. Τώρα πίνω τον δεύτερο καφέ μου. Ακούω Metallica και περιτρυγυρίζομαι από άχρωμους ανθρώπους. Δε μου λείπει σήμερα. Η ηρεμία αρχίζει και με βρίσκει.


7-8-07 23:00

Σήμερα ήταν ωραία μέρα. Είδα τον Αντώνη που είχα καιρό να τον δω, κάτσαμε ώρες μαζί και χάρηκα. Τώρα κάθομαι σε μια ξαπλώστρα στο κύμα και απολαμβάνω τον έναστρο ουρανό. Μόνο αυτή τη στιγμή μου έλειψε η αγκαλιά της. Ήθελα να μοιραστώ μαζί της τα άπειρα αστέρια να μπερδεύονται με τον αιωρούμενο καπνό από το τσιγάρο μου. Ήταν υπέροχη στιγμή. Άλλα ένιωσα μόνος βλέποντας την. Μακάρι να ήταν αυτή που ερωτεύτηκα. Μακάρι...


9-8-07 21:33

Νιώθω πολύ αδιάφορα. Παρήγγειλα ένα ουίσκι και πραγματικά νιώθω απόλυτα ελεύθερος να αναπτύξω τις σκέψεις μου., τώρα που κάθομαι μόνος. Δεν είμαι σίγουρος για το αν μου αρέσει ή όχι. Θα ήθελα μια αγκαλιά τώρα. Αν και είναι ωραίο και να το ονειρεύεσαι μόνο. Μερικές φορές είναι καλύτερο απ' το να την έχεις. Γιατί δεν υπάρχουν συνέπειες στα όνειρα. Τουλάχιστον όταν αυτά κινούνται σε λογικά πλαίσια.


Κάπου εκεί, στη μέση αυτού του γραπτού, απέκτησα λίγο ενδιαφέρον για το περιβάλλον μου. Και το μπλοκάκι έμεινε λευκό από κει και κάτω. Και είναι καλύτερα έτσι μάλλον. Τι τα θέλω και τα σκαλίζω...

Κυριακή 29 Ιουλίου 2007

Οι επτά κόρες του Άτλαντα...


Οι Πλειάδες κατά τη μυθολογία ήταν κόρες του τιτάνα Άτλαντα και της Πλειώνης, αδελφές των Υάδων. Την ύπαρξή τους οι αρχαίοι Έλληνες εμπνεύσθηκαν απ' τον ομώνυμο αστερισμό, που στα νεώτερα χρόνια έγινε γνωστός σαν Πούλια. Γεννήθηκαν στο όρος Κυλλήνη και θεωρούνταν θεότητες του βουνού. Από την ένωσή τους με το Δία γεννήθηκαν θεοί και ήρωες. Οι Πλειάδες ήταν εφτά, όπως και τα αστέρια του αστερισμού που είναι ορατά με γυμνό μάτι:

* Η Μαία, η πρώτη και ομορφότερη, μητέρα του Ερμή
* Η Ταϋγέτη, μητέρα του πρώτου βασιλιά της Σπάρτης Λακεδαίμονα
* Η Ηλέκτρα, μητέρα του Δάρδανου, γενάρχη των Τρώων και τον Ημαθίωνα, βασιλιά της Σαμοθράκης
* Η Στερόπη, σύζυγος του ήρωα Οινόμαου
* Η Κελαινώ, μητέρα του ήρωα Λύκου
* Η Αλκυόνη, που μεταμορφώθηκε σε πουλί από το Δία, και
* Η Μερόπη, σύζυγος του Σίσυφου και μητέρα του Γλαύκου

Σχετικά με το πως οι Πλειάδες έγιναν αστερισμός, υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Η επικρατέστερη είναι πως αυτοκτόνησαν απ' τον καημό τους για την τιμωρία του πατέρα τους Άτλαντα να σηκώνει στους ώμους τον άξονα του κόσμου, ή για το χαμό των αδελφών τους Υάδων. Η Βοιωτική παραλλαγή του μύθου λέει πως ο γίγαντας Ωρίωνας τις ερωτεύτηκε και τις καταδίωξε θέλοντας να τις απαγάγει. Η καταδίωξη συνεχίστηκε για πέντε χρόνια, οπότε οι Πλειάδες κατέφυγαν στο Δία, που τις έκανε αστερισμό για να τις γλιτώσει. Ο Ωρίωνας όμως τις ακολούθησε στον ουρανό σαν αστερισμός κι αυτός, κι έτσι οι Πλειάδες, που προπορεύονται μπροστά του στον ουρανό, πέφτουν στη θάλασσα για να του ξεφύγουν.


Και επιστημονικά...:
Η Πλειάς ή Πλειάδες ή Μ45 στην αστρονομία ονομάζεται μια ανοικτή συστροφή αστέρων ή αστρικό σμήνος που ανήκει στον αστερισμό του Ταύρου.

Από τους αστέρες του σμήνους των Πλειάδων είναι ορατοί μόνο έξι αστέρες ενώ με το τηλεσκόπιο αποκαλύπτεται ότι το σμήνος αυτό αποτελείται από 2.500 περίπου αστέρες μέχρι του 17ου βαθμού. Οι λαμπρότεροι εξ αυτών φέρουν ιδιαίτερα ονόματα και είναι η Αλκυόνη, Η Μαία, η Μερόπη, η Ηλέκτρα, η Πλειόνη, η Κελαινώ, η Ταϋγέτη και ο Άτλας.

Όλοι οι αστέρες των Πλειάδων παρουσιάζουν την αυτή "ιδία κίνηση" που καταμαρτυρεί τη φυσική καταγωγή και ύπαρξη και άλλων φυσικών δεσμών μεταξύ τους. Οι αστέρες επίσης αυτοί περιβάλλονται από διάχυτη νεφελώδη ύλη που καλείται στο σύνολο "νεφέλωμα των Πλειάδων".

Οι Πλειάδες απέχουν από τη Γη περίπου 325 έτη φωτός.

* Τα ονόματά τους δόθηκαν από τις επτά Πλειάδες από την Ελληνική μυθολογία.


Είναι ό,τι πιο όμορφο έχω παρατηρήσει ποτέ με τηλεσκόπιο (οι Πλειάδες βέβαια σε σαγηνεύουν και με γυμνό μάτι..). Ο νυχτερινός ουρανός στην ύπαιθρο σε ταξιδεύει σε όποιο σημείο του κι αν κοιτάξεις.


(πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Πικρία

Για ένα χρόνο που ήμουν κοντά σου, σε ό,τι χρειαζόσουν. Εσύ μου το έλεγες, και διάφορα άλλα όπως "θα είμαι δίπλα σου οποιαδήποτε στιγμή θελήσεις". Αρχίδια εις τη ν-στήν. Γιατί το ευχαριστώ σου ήταν να μου πεις ότι δεν αισθάνομαι τίποτα επειδή δε σε κατάλαβα (αλήθεια, σε ποιο πράγμα ακριβώς; Σε κάτι που δε μου μιλήσες ποτέ γι αυτό;). Εμένα μου έμαθαν πως όταν έχω ένα πρόβλημα, το συζητάω. Και αυτό το κάνεις σίγουρα με έναν άνθρωπο που αγαπάς (δικά σου λόγια αυτά..). Δε μου έδωσες καν την ευκαιρία να σε βοηθήσω, και το γύρισες εναντίον μου. Συγγνώμη που δεν διαβάζω τις σκέψεις σου και τα συναισθηματά σου ανά πάσα στιγμή.
Σε αγάπησα πριν καν πούμε πως είμαστε μαζί, θυμάσαι που στο είχα πει όταν ήσουν στην αγκαλιά μου, στην Ρόδο; Τότε ακόμα πίστευα πως δεν υπήρχε περίπτωση να είμαστε μαζί μα δε με ένοιαζε. Ήθελα απλά να είσαι στη ζωή μου. Με είχες απορρίψει, κι όμως συνέχισα. Ίσως το λάθος ήταν δικό μου. Απλά στη πορεία είδα πως αληθίνα νοιαζόμουν, και πίστεψα πως άξιζε όλο αυτό... Τελικά όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Κι αυτό με πληγώνει περισσότερο απ' όλα σου τα λόγια. Ανοίχτηκα τόσο πολύ, έδωσα τόσα πολλά και δε δέχτηκα τίποτα. Και να ξέρεις, δεν ισχύει το "σε μια σχέση παίρνεις ό,τι δίνεις" που χρησιμοποίησες ειρωνικά εναντίον μου. Γιατί, αν το δούναι και λαβείν ήταν πραγματικότητα, θα ήμασταν ακόμα μαζί.
Αλλά, εδώ που φτάσαμε, το μόνο που μου έμεινε είναι να δεχτώ ό,τι έγινε, να απολογηθώ για ό,τι έκανα (οφείλω να σεβαστώ τα λόγια σου και επίσης, ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας.. δεν είμαι ευθυνόφοβος άλλωστε) και να σε ευχαριστήσω για το μάθημα που μου έδωσες. Μακάρι να είσαι καλά από 'δω και πέρα, χωρίς εμένα πια. Θα τα καταφέρεις σίγουρα, άλλωστε όλον αυτόν τον καιρό κομπάρσος ήμουν... ακόμα και να συνεχίζαμε, αυτόν τον ρόλο θα διατηρούσα. Αυτά είναι και τα τελευταία λόγια που γράφω για σένα. Σ' ευχαριστώ, και καλή τύχη σε ό,τι κι αν κάνεις.

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2007

Για να μην ξεχνιόμαστε...

...είπα να κάνω αυτό το ποστ. Το διάστημα μου μεσολάβησε απ' την τελευταία ανάρτηση (πώς το χειρίζομαι το ελληνικό όμως ;P) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πλήρως απ' την λέξη απογοήτευση. Αφού πέρασα την εμπειρία των πανελληνίων, έπεσα πολύ χαμηλότερα απ' τον στόχο μου, απογοητεύτηκα για δεύτερη φορά, αυτή τη φορά από ένα άτομο, ιδιαίτερο για μένα εδώ και καιρό (η κύρια πηγή ενέργειας του παρόντος blog). Η απομυθοποίηση ήταν πολύ σκληρή για μένα. Η εξιδανίκευση είχε πάρει μεγάλη έκταση τόσο καιρό που το άτομο αυτό ήταν μακριά μου, που έφαγα τα μούτρα μου με άσχημο τρόπο. Τίποτα από όλα αυτά δε θα με πείραζε τόσο, αν δεν έβγαινα ο μαλάκας της υπόθεσης. Κερατάς και ζημιωμένος, όλα τα έχω ο καημένος (που λέει ο λόγος δηλαδή, δεν είχε σχέση με κέρατο ;P). Απλά, όταν φέρεσαι καλά, σε πηδάνε. Κλασσικά φαινόμενα. Γι' αυτό το είδος μου (ο καλοπροαίρετος μαλάκας) δεν ευδοκιμεί, και είναι λογικό, πώς θα επιβιώσουμε αν μας πηδάνε με την πρώτη ευκαιρία. Αν και κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι είναι καλό να κάνεις αυτό που νιώθεις, ακόμα κι αν λαμβάνεις σκατά... στη τελική προσωπικά με ενδιαφέρει περισσότερο να δίνω ό,τι έχω, κι ας έχω για αντάλλαγμα ένα "ευχαριστώ". Και αρνητική αντιμετώπιση να έχω βέβαια (όπως τώρα) δε με ξενίζει. Μου φτάνει που τα έχω καλά με τον εαυτό μου...
Λοιπόν από χθες το βράδυ, μετά τα τελευταία γεγονότα, στριφογυρίζει στο μυαλό μου πως ήρθε επιτέλους η ώρα της μεταβολής και αποχώρησης, έπειτα από 1 χρόνο και 3 μήνες που έκανα όλα αυτά που έκανα. Κι ας βγήκα μαλάκας στα μάτια της, καρφί δε μου καίγεται. Εγώ ξέρω πόσο καλά φέρθηκα ή όχι, και μάλλον το ξέρει η ίδια, απλά είναι δύσκολο να το παραδεχτείς... υπάρχουν και άνθρωποι χωρίς κότσια (μεταφορικά πάντα ;P).

Σάββατο 26 Μαΐου 2007

Άλλαγη

5 μέρες έμειναν, και έχω σκοπό να αλλάξω τα πάντα. Αρκεί να με βοηθήσουν τα άτομα που πρέπει. Θέλω να ξεχάσω τα πάντα, να ηρεμήσει το κεφάλι μου, και θέλω να ξεχάσω κι εσένα. Κυρίως επειδή δε βλέπω τι άλλο μπορεί να γίνει. Και φταίω εγώ για όλα, δε μπορείς να μου δώσεις αυτά που θέλω και τώρα θέλω να σε διαγράψω μια για πάντα. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, το θέλω πραγματικά. Θέλω να ξεφύγει το μυαλό μου από μόρια, βάσεις, σχολές, διαβάσματα και να απελευθερωθώ. Και ίσως να βρεθεί και αυτή που θα με κάνει πως πραγματικά κάτι αξίζω κι εγώ (πάντα μας μάθαιναν πως όλοι οι άνθρωποι κάτι αξίζουν, ε δε μπορεί, κάτι θα γίνει και με την περίπτωσή μου). Και να ξέρεις, όταν καταλάβεις πραγματικά ορισμένα πράγματα, θα είμαι πάρα πολύ μακριά δυστυχώς... Ένας χρόνος αναμονής δεν είναι και λίγος. Αυτά τα λίγα, και εκείνα τα λόγια στη Ρόδο, τα εννοούσα. Η καρδιά μου πάντα θα ελπίζει τα καλύτερα για σένα. Το μυαλό μου είναι πολύ μπερδεμένο και φορτωμένο αυτή τη στιγμή...



And I'll smile and I'll learn to pretend
And I'll never be open again
And I'll have no more dreams to defend
And I'll never be open again

Κυριακή 13 Μαΐου 2007

Μια τελευταία προσπάθεια...

...να σώσω ό,τι μπορώ. Σε μια εβδομάδα θα έχω ήδη δώσει το πρώτο μάθημα πανελλαδικά και λογικά θα αισθάνομαι πολύ καλύτερα από τώρα. Επίσης, προσπαθώ να βοηθήσω κι εσένα, το ξέρω ότι το έχεις ανάγκη και δε θέλω να νιώθεις έτσι. Θα σου προσφέρω μια αγκαλιά πάντα, ό,τι κι αν γίνει, όποτε το χρειάζεσαι. Το έχω ανάγκη κι εγώ άλλωστε. Και -κάπως- ξέρω, πως καταλαβαίνεις ακριβώς πως νιώθω, το βλέμμα σου είναι τόσο διαπεραστικό... Δεν είσαι ούτε γκομενίτσα ούτε αρρώστεια για να σε ξεπεράσω.Και ένα τραγούδι που σου ταιριάζει αφάνταστα...

Ξύλινα Σπαθιά - Ατλαντίς

Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες
μεσ' τα bar αγκαλιά ξωτικά καθάρματα
μου 'χες πεί πως θα 'ρθείς και ήρθες
Ατλαντίς στο βυθόφωτισμένα άρματα
Μπρός στα μάτια μου περνάνε

φωσφορίζουνε και πάνε
Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες

μεσ' τα bar τα παιδια σε κοιτάν ανύποπτα
με ρωτάν από που να ήρθες
δεν θα πώ ποτέ σε κανέναν τίποτα...
Στις βιτρίνες που μου φέρνουν ζάλη

στις οθόνες που χτυπάνε τα κομιούτερ γράμματα
καθρεφτίζεσαι μπροστά μου πάλι
Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα

Άντε να τελειώνουμε, και όπως σου είπα, τα πράγματα θα γίνουν πολύ καλύτερα... Και ας το ελπίζεις απλώς.

Κυριακή 25 Μαρτίου 2007

Κύκλος


Θα μπορούσα να πω A Perfect Circle για να τιμήσω τον Maynard αλλά δε μπορώ να αναφερθώ σε έναν τέλειο κύκλο, γιατί δεν είναι τέλειος. Παραλογισμός είναι αυτός, κάθε κύκλος είναι τέλειος, απλά φανταστείτε έναν κύκλο με διαφορετική αρχή και τέλος. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει πουθενά βέβαια, αλλά ίσως αυτός ο παράλογος και φανταστικός σχεδιασμός σας βοηθήσει να καταλάβετε ότι τα βλέπω λίγο θολά τα πράγματα, και ρομαντικά. Ίσως επειδή δένομαι υπερβολικά εύκολα με πρόσωπα, καταστάσεις, αντικείμενα... Πολλές φορές εξαντλώ όλο το ψυχικό μου σθένος σε ένα κόλλημα μου με κάτι από τα παραπάνω. Αλλά αυτό είναι θέμα χαρακτήρα, και επειδή δε μπορεί να αλλάξει, βρίσκω διέξοδο εδώ λοιπόν για μια αναπόληση γεγονότων που με σημάδεψαν.
Πέρυσι τέτοιες μέρες (με μια απόκλιση 5 ημερών για την ακρίβεια) ήμουν με το σχολείο στην Καστοριά. Όμορφη πόλη, ωραίος τόπος γενικά, ωραία εκδρομή, όλα ωραία...
Το βράδυ λοιπόν της 31ης ημέρας του μήνα αυτού, μια απλή αγκαλιά έφτασε να με κάνει να νιώσω τελείως διαφορετικός, εσωτερικά. Ήταν η πρώτη φορά που το ένιωθα, αργότερα το συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν κάτι πραγματικό. Και επομένως, σπάνιο. Η βραδιά τέλειωσε με εμένα να παραμιλάω με κάμποσο αλκοόλ στις φλέβες μου γι αυτήν, σε έναν πολύ καλό μου φίλο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Η επόμενη μέρα με βρήκε κομμάτια, και δεν ήταν πρωταπριλιάτικη φάρσα το ότι ήμουν ερωτευμένος με λάθος άτομο (όπως πίστευα τότε). Με το άτομο που ούτε εγώ ούτε κανείς δεν έβλεπε ερωτικά ως τότε, παρά μόνο με μια μεγάλη συμπάθεια και απόλυτα φιλικά. Ως τότε, το ασπαζόμουν αυτό για το συγκεκριμένο άτομο. Είχε την εκτίμηση μου, την συμπάθεια μου, τον σεβασμό μου. Από 'κείνη τη νύχτα και μετά μου πήρε και όλα τα άλλα. Η πρωταπριλιά λοιπόν με βρήκε ξενυχτισμένο, με hangover και άρρωστο. Ο πυρετός με εξουθένωνε. Δεν είχα όρεξη για τίποτα. Φυσικά μια ήταν η αιτία αυτής της κατάστασης, σε άλλες συνθήκες δε θα με επηρρέαζε τίποτα απ' αυτά σε μια εκδρομή. Γυρνώντας στην Αθήνα, πέρασα έναν εφιαλτικό μήνα. Όλα στραβά πήγαιναν, το σχολείο, αλλά κυρίως το θέμα με αυτήν. Αυτό με κατέτρωγε.
Φτάνουμε 3 Μαΐου λοιπόν, μεσημεράκι. Σε εκείνο το σημείο στο στενάκι που ακόμα θυμάμαι, έκανα κάτι που απαιτούσε παραπάνω απ' τις δυνάμεις μου τότε. Την κοίταξα στα μάτια και άφησα ελεύθερο τον εαυτό μου. Ήρθε μια αγκαλιά, και μετά τίποτα. Έφυγε. Πέρασα 5 ώρες αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στην ευτυχία και την θλίψη, ώσπου το κινητό μου να με ειδοποίησει για τον νικητή της παραπάνω μονομαχίας. Πέρασε καιρός, πέρασαν μήνες για να το ξεπεράσω. Έγιναν πολλά πράγματα. Ο πρώτος καιρός ήταν δύσκολος, αυτή αισθανόταν άβολα, εγώ αισθανόμουν κουρέλι. Επαφή δεν υπήρξε για πολύ καιρό. Μέχρι ένα σημείο στη καρδιά του καλοκαιριού μετά από μια νύχτα αμπελοφιλοσοφίας και μέσα από το αλκοόλ και τον καπνό, αποφάσισα να μάθω αυτό που πραγματικά με ενδιέφερε: αν είναι καλά. Η σύνταξη του μηνύματος ολοκληρώθηκε περίπου σε 20 λεπτά, με δύο μεθυσμένους πάνω από ένα κινητό (να είσαι καλά όπου και να 'σαι φίλε). Η απάντηση μου έφερε κάτι από τα παλιά, σαν να μην είχε γίνει τίποτα.
Προχωρώντας γρήγορα τον χρόνο, διαπιστώνω μια αλληλοστήριξη ανάμεσα μας σε διάφορες στιγμές. Αμοιβαία προσφορά δώρων σε εορτασμούς γενεθλίων/γιορτής, ενδιαφέρον, και το κυριότερο: δυο πραγματικά πολύ άσχημες στιγμές που ήρθαν και στους δυο μας με διαφορά περίπου δύο μηνών, βρήκε τον έναν δίπλα στον άλλον, μια στήριξη που και οι δύο την είχαμε ανάγκη τότε. Τουλάχιστον εγώ, πραγματικά, και το ίδιο κι εκείνη, το ένιωθα ότι κατάφερα να την κάνω έστω και λίγο καλύτερα. Ο χρόνος κυλούσε έτσι λοιπόν, με εμένα να είμαι σίγουρος ότι κάτι έχει αλλάξει πια, ότι εκείνες οι μέρες δε θα ξανάρθουν, οι ατέλειωτες βόλτες με τους Radiohead στα αυτιά και τις βόλτες γύρω απ' το σπίτι της και το ατελείωτο περπάτημα σε αμέτρητες περιοχές είχαν περάσει.
Η 19η Μαρτίου είχε φτάσει, το καράβι στον Πειραιά μας περίμενε, να μας οδηγήσει σε μια όμορφη εμπειρία, άξια ανάμνησης. Όπως κι έγινε. Το πρωί της 22ης μέρας αυτού του μήνα (φοβερός μήνας δε φαίνεται από όλα αυτά τα γεγονότα;) πέρασε πολύ όμορφα, με κουβέντα, φωτογραφίες (είναι ένα μέσον για να μείνει μια στιγμή ζωντανή για πάντα, γι αυτό το αγαπάω τόσο)...
Το βράδυ ήταν απρόβλεπτα καλό. Η rock μπάντα έπαιξε live μερικά απ' τα πιο λατρεμένα κομμάτια. Ένας εκ των τραγουδιστών, ο Γιώργος, με βοήθησε να κάνω πραγματικότητα κάτι αθεράπευτα ρομαντικό που πάντα ήθελα να κάνω, αλλά ορισμένοι ίσως και να με έβριζαν γι αυτό ;P
Το λατρεμένο "Να μ' αγαπάς" του Παύλου, έπαιξε ζωντανά, και μαζί με αυτό, αφιερώθηκε σε εκείνην μέσω του μικροφώνου. Φοβερή στιγμή, όλοι μου δίναν συγχαρητήρια (λες και ήταν κάτι το τρομερό...), μόνο αυτή δεν αντιδρούσε. Το ήξερα όμως, ήταν στο χαρακτήρα της. Πρώτες ώρες της 23ης μέρας του μηνός λοιπόν, μετά από ένα ονειρικό βράδυ, ξαπλώνω στο κρεββάτι, ακούγοντας μουσική (δε το κρύβω, αυτό το τραγούδι άκουσα) και αποφάσισα να μάθω αν αυτό που έκανα είχε αντίκρυσμα. Από τη στιγμή που έστειλα αυτό το μήνυμα, μέχρι να της πω να ανέβει στο δωμάτιό μου, πίστευα ότι είχα ξαναχτυπήσει σε τοίχο. Τα μάτια μου έκλειναν απ' την κούραση, τα τσιγάρα όλο και λιγόστευαν, οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν. Όμως η στιγμή εκείνη ήρθε, και μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου, ένιωσα μόνος απέναντι σε κάτι που σε τελική ανάλυση, πάντα φοβόμουν. Φοβόμουν πώς θα αντιδράσει, πώς θα με αντιμετωπίσει... πώς... τα πάντα. Η ομολογία που με έτρωγε τόσο καιρό ήρθε όμως, με μια μικρή βοήθεια ενός στριφτού τσιγάρου και λίγου ουίσκι. Αυτό που πραγματικά περίμενα τόσο καιρό όμως, ήταν η ανταπόκριση. Και ήρθε κι αυτή. Θυμάμαι σε ένα βιβλίο του Ρολάν Μπαρτ, που έλεγε πως η κατάλληλη απάντηση στο "σ' αγαπώ" είναι "κι εγώ σ' αγαπώ" και όχι το "κι εγώ". Το σκέφτηκα και τότε. Αλλά καθόλου δε μου χάλασε τη στιγμή εκείνη. Δεν είχα ανάγκη να το ακούσω τόσο πολύ, αλλά να το νιώσω. Και σίγουρα το ένιωσα. Η αφιέρωση μου λοιπόν έγινε αμοιβαία, όπως είπε και η ίδια, και το ξημέρωμα μας βρήκε αγκαλιά, με χάδια... Κανείς μας δε νύσταζε πια, όπως ομολογήσαμε ο ένας στον άλλον. Μετά από μια ώρα όμως, έφτασε η ώρα να αποχωριστούμε. Αφού την άφησα στο δωμάτιο της, με φίλησε και με ευχαρίστησε. Γιατί όμως; Ίσως για όλες αυτές τις "στιγμές που της έχω χαρίσει" όπως μου είχε πει νωρίτερα. Η ώρα δεν είχε φτάσει 7 ακόμα, όταν με πήρε ο ύπνος μαζί με γλυκιές σκέψεις. Ήταν η πρώτη φορά που ευχήθηκα κάτι να κράταγε για πάντα, η πρώτη...
Και σήμερα πίσω στην Αθήνα, έτοιμος να μπω στην καθημερινότητα, στην ρουτίνα. Και νιώθω το ίδιο πράγμα. Ίδιο συναίσθημα με το περσινό. Νοσταλγία, θλίψη, η αίσθηση του ανικανοποίητου, ίσως όλα αυτά μαζί... Κατάλαβα ένα πράγμα όμως, κι αυτό όχι μόνος μου. Ότι δεν είναι ίδια η κατάσταση με πέρυσι. Γιατί φέτος υπάρχει η ουσία. Και η ουσία είναι η αγάπη. Τελεία και παύλα.
Πλησιάζοντας στο τέλος του τεράστιου και κουραστικού μου ποστ, θα ήθελα να ευχαριστήσω 2 άτομα που ξέρω ότι θα διαβάσουν αυτό το ποστ, και με βοήθησαν περισσότερο απ' όλους σε όλο αυτό που περιέγραψα παραπάνω.
Αθηνά, το ξέρεις ότι είσαι ένα απ' αυτά τα δύο άτομα. Άλλωστε, με αφορμή αυτά γνωριστήκαμε, τι πιο ευχάριστο μέσα σε όλο αυτό; Με βοήθησε πάρα πολύ και ακόμα αισθάνομαι τυχερός που μπορώ να σου εξομολογηθώ ό,τι μου συμβαίνει και με απασχολεί. Και γι' αυτό σε ευχαριστώ ειλικρινά.
Και Νεριτάν, boy, με είχες βοηθήσει πολύ τότε ρε. Ειλικρινά. Άλλωστε, με πίεζες καθημερινά να κάνω το αυτονόητο τότε, μου έδειξες την πραγματική ουσία τώρα... Σ' ευχαριστώ ρε.
Φυσικά υπήρξαν και άλλοι πραγματικά πολύ καλοί φίλοι που ανέχτηκαν να με ακούσουν. Αναφέρομαι σε εσάς γιατί εσείς θα διαβάσετε αυτές τις γραμμές.
Τέλος, ήταν η πρώτη φορά που τα μάζεψα όλα στο μυαλό μου και είμαι σίγουρος ότι μόνο εσείς οι δύο θα το διαβάσετε ολόκληρο :D
Σας αγαπάω και τους δύο, τον καθένα ξεχωριστά βέβαια :)

Σάββατο 24 Μαρτίου 2007

Ρόδος 19/3 - 24/3


Γύρισα κι εγώ απ' την πενθήμερη μου. Θα μπορούσα να γράψω πολλά... Αλλά δε νομίζω ότι θα ωφελούσε μια ανασκόπηση της εκδρομής. Γενικά η εκδρομή είχε χαβαλέ, ήταν πολύ όμορφα. Εγώ όμως α σταθώ σε δυο σημεία που μου έμειναν.
Την τέταρτη μέρα, στο Colorado, ένα club στην Ρόδο, έζησα μια υπέροχη βραδιά live rock μουσικής και όλη η βραδιά, απ την αρχή της ήταν υπέροχη (και η μέρα ήταν γενικά πολύ ωραία). Αγαπημένα τραγούδια όλα, έκλεισαν οι φωνές μας, μια αφιέρωση... Και μετά στο ξενοδοχείο αγκαλιές, χάδια και λόγια που με έτρωγαν καιρό τώρα, τα έκρυβα μέσα μου. Σκέφτομαι να γράψω όλη αυτή τη σκηνή σε ένα χαρτί και να το βάλω δίπλα σε εκείνο το χαρτί που είχα γράψει πέρυσι...
Και κάποτε ίσως τα διαβάσει και τα δύο.. :)
Και επιτέλους κατάφερα να περιγράψω σε κάποιον αυτή τη στιγμή, είχα σπαστεί γιατί δεν ενδιέφερε ΚΑΝΕΝΑΝ και ξενέρωσα, αν δε τα έλεγα θα έσκαγα :P
Αλλά αυτά δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει που πέρασα καλά και θα μου μείνουν αναμνήσεις.. :)

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2007

Ο Τζόνυ πήρε τ' όπλο του

Μέσα μου φωνάζω και ουρλιάζω και σκούζω σαν παγιδευμένο ζώο και κανείς δε με προσέχει. Αν είχα χέρια, θα μπορούσα να σκοτωθώ. Αν είχα πόδια, θα μπορούσα να το σκάσω. Αν είχα φωνή, θα μιλούσα και θα μου έκανα παρέα. Όσο κι αν ουρλιάξω κανείς δε θα με βοηθήσει. Ούτε ο Θεός, επειδή δεν υπάρχει Θεός. Όχι σε ένα τέτοιο μέρος. Κι όμως... κάτι πρέπει να κάνω. Επειδή... δε ξέρω πώς μπορώ να συνεχίσω... άλλο έτσι. S.O.S... Βοήθεια...

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2007

5 πράγματα για μένα

Λοιπόν, μετά από πρόταση του φίλου μου neropistolero είπα να γράψω κι εγώ 5 πράγματα για τον εαυτό μου.

Μπορεί να είμαι αθεράπευτα τεμπέλης, αλλά όταν τεμπελιάζω δε κάθομαι απλά ανάσκελα.
Βιβλία, μουσική και ταινίες καλύπτουν αυτές τις ώρες.

Ποτέ δε θα τσακωθώ, ακόμα και αν διαφωνώ θανάσιμα με κάτι ή με ενοχλήσει κάτι πάρα πολύ. Η θα σωπάσω, ή θα σηκωθώ να φύγω.

Έχω απίστευτες μεταπτώσεις στη διάθεση μου, σε σημείο που μερικές φορές ανησυχώ.

Είμαι αθεράπευτα ρομαντικός σε πολλούς τομείς.

Είμαι μαλάκας. (=ίσως να χάσω και την αξιοπρέπεια μου μερικές φορές για να μην χάσω κάποιον)


Καλώ λοιπόν κι εγώ την πολύ καλή μου φίλη την Αθηνά να κάνει το ίδιο (όταν με το καλό φτιάξει το pc σου :D :P)

Σάββατο 10 Μαρτίου 2007

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2007

Γαλήνη


Θα ήθελα αυτή τη στιγμή να κάθομαι σε εκείνον τον συγκεκριμένο βράχο που λατρεύω, να ακούω τα κύματα, και να βλέπω τις δύο γαλάζιες και άπειρες υπάρξεις να ενώνονται, σκεπτόμενος διάφορα πράγματα. Κυρίως με απασχολεί, γιατί να υπάρχουν τόσο κενοί άνθρωποι; Δε μπορούν να βιώσουν την αγάπη, την απόλαυση της μόρφωσης, την ζωή. Γιατί όλοι να ασχολούνται με ασήμαντα πράγματα; Είναι κάτι που ίσως ποτέ δε θα καταλάβω, γιατί το κάνω κι εγώ μερικές φορές. Πολλές φορές με απασχόλησαν πράγματα τα οποία, σε μια νηφάλια στιγμή, όπως τώρα, δε θα πέρναγαν καν από το μυαλό μου. Ίσως πάλι ζηλεύω που οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να συγκεντρωθούν εύκολα και δεν έχουν το δικό μου αφηρημένο μυαλό που πολλές φορές με κουράζει. Με κουράζει να μεταπηδά από τη μια σκέψη στην άλλη, χωρίς να μεσολαβήσει κάτι άλλο, ένας συνειρμός. Ίσως επίσης, όλο αυτό που γράφω να είναι ασυνάρτητο (ναι, τώρα που το ξαναδιαβάζω, άρχισα από το σημείο που απολάμβανα την θάλασσα πολλά χρόνια πριν στο χωριό μου, και κατέληξα σε κάτι εντελώς ασύνδετο). Μάλλον πρέπει να βρω έναν τρόπο να συγκεντρωθώ και μετά να γράψω ό,τι σκέφτομαι...

Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2007

Ένα τυπικό ποστ

Μετά από αρκετές μέρες, είπα να γράψω και τίποτα για όσους με διαβάζουν (για την μοναδική μου αναγνώστρια :P :*)
Τον τελευταίο καιρό είχα κάποια προβλήματα, είμαι στη μέση σε όλο αυτό και τρελαίνομαι. Αλλά δε θέλω να το αναλύσω ούτε καν εδώ, ούτε καν ανώνυμα. Και πάλι δε μου βγαίνει τίποτα να γράψω...
Απλά σήμερα μου συνέβη κάτι πολύ ασήμαντο και κατάλαβα ότι, με δεδομένο την υγεία μου και την οικογένεια μου, ελάχιστα είναι αυτά που χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος. Όπως και να 'χει, αυτό με έβγαλε για λίγο απ' την διαδικασία να κουράζω το μυαλό μου με ανόητες σκέψεις.
Παραθέτω το διάσημο περιστατικό με τον Διογένη (412-323) και τον Μέγα Αλέξανδρο (356-323).
Λέγεται πως ο Διογένης (ήταν απ' τους εδραιωτές του κυνισμού) κατοικούσε σε ένα βαρέλι.
Ο Αλέξανδρος θέλησε να τον συναντήσει, όπως και έκανε. Όταν του είπε ότι θα του έκανε οποιαδήποτε χάρη ζητούσε, ο Διογένης του είπε να παραμερίσει γιατί του έκρυβε το φως του ήλιου.

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2007

Επιτέλους!

Μετά από 8 χρόνια μας επισκέπτονται ξανά...
Προσωπικά περίμενα 3 χρόνια να τους δω, και επιτέλους θα πραγματοποιηθεί και αυτό το όνειρο (το πιο μεγάλο όνειρο μου ήταν οι Tool αλλά ευτυχώς μου έφυγε το απωθημένο).
Και όσο για το εισιτήριο, όσα και και να ζητήσουν... Θα πάω.

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2007

Αμοιβαιότητα


Το παραπάνω ερώτημα με απασχολεί τις τελευταίες μέρες αρκετά, αν και δε θυμάμαι να σταμάτησε αυτός ο προβληματισμός μου αυτός, της αμοιβαιότητας.
Πάντα, σε οποιαδήποτε σχέση μου, κάθε είδους, είχα την εντύπωση ότι δίνω παραπάνω απ' όσα δεχόμουν. Το ανησυχητικό είναι ότι δε με πείραζε, πολλές φορές υπερηφανευόμουν κιόλας...
Ελάχιστες φορές λόγω εξωτερικών παραγόντων, αναγκάστηκα να γίνω ο μαλάκας και να πληγώσω εγώ τον άλλον, θεωρούσα τον εαυτό μου ικανό να αντέξω πολλά πράγματα. Τελικά αποδείχτηκα ικανός, αλλά με τη μέχρι τώρα πορεία μου στις ανθρώπινες σκέψεις, αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό μέχρι το σήμερα. Σίγουρα έχω δεχτεί αγάπη από πολλούς ανθρώπους, κι έχω αγαπήσει πολλούς. Απέχω πολύ από τον τύπο ο οποίος τα βλέπει όλα μάταια και δίχως νόημα. Απλά αναλογίστηκα ότι σε τόσο καιρό, έχω δώσει πράγματα σε ανθρώπους που τα πέταξαν μακριά, σε ανθρώπους που δε τα άξιζαν, σε ανθρώπους ουδέτερους προς τα μένα. Αλλά δε νομίζω πως πρέπει να ασχοληθώ, με προβληματίζουν οι άνθρωποι που έχουν αισθανθεί κάτι για μένα. Σπάνια συμβαίνει να σε εκτιμήσει κάποιος. Οχι ότι είναι κακό αυτό, ίσα-ίσα που του προσδίδει και αξία, απλά γιατί πάντα υπάρχουν αυτοί που δε θέλουν ποτέ να σου τα ανταποδώσουν αυτά; Τους είναι άραγε τόσο αδιάφορα; Η μήπως τα έχουν σε αφθονία; Το βέλτιστο θα ήταν το δεύτερο, αφού τουλάχιστον θα ήξερες μέσα σου ότι είναι ευτυχισμένοι...

Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2007

Η σκέψη μου είναι μαζί σου...


...ό,τι κι αν κάνεις, όπως κι αν είσαι. Είναι δύσκολη στιγμή. Μακάρι να μου το ζήταγες, μακάρι να το ήξερα, μακάρι να ήθελες να ήμουν μαζί σου, εγώ θα το έκανα με οποιοδήποτε κόστος. Λίγη σημασία έχουν αυτά, πάντως εγώ νιώθω πως θα το έκανα. Ελπίζω τουλάχιστον το ελάχιστο που έκανα για να νιώσεις καλύτερα,να σε βοήθησε, όπως βοήθησες εσύ εμένα τότε. Σε περιμένω πιο δυνατή.

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2007

Μικρή Πατρίδα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2007

Χειρονομία


Σήμερα έλαβα ένα ξεχωριστό δώρο, 13 μέρες μετά την γιορτή μου το οποίο με ενθουσίασε. Είναι κάτι το οποίο δε θα γυρίζατε να το κοιτάξετε ποτέ, είναι ένα απλό καθημερινό αντικείμενο από αυτά που μπορεί να ξεχνάγατε κάπου σαν το πακέτο με τα τσιγάρα σας.
Οταν όμως στο δίνει ένας υπέροχος άνθρωπος, ο άνθρωπος που σε ώθησε στο να κάνεις το προηγούμενο ποστ (βλ. Ημερολόγιο), η κοπέλα που μέσα από μια διαδικασία που ποτέ δεν κατάλαβες ούτε εσύ ο ίδιος, αγάπησες υπερβολικά, απο 'κει που ήταν απλά μια ιδιαίτερη συμπάθεια σου και μετέπειτα ο τρελός έρωτας σου, τότε νιώθεις έστω και για λίγο ξεχώριστος.
Το να σε απομονώνει για να σου δώσει μια απλή σακουλίτσα, μου βγάζει μια τρομερή γλυκήτητα και σε αφήνει αμήχανο...
Το να γυρνάς στο σπίτι σαστισμένος και να διαβάζεις 4-5-6 φορές τα λίγα ειλικρινέστατα λόγια που φέρει μια απλή καρτούλα, είναι κάτι που τίποτα δε μπορεί να σου προσφέρει, και η ομορφία κρύβεται στην απλότητα.

Ισως δε θα τα διαβάσεις ποτέ αυτά βέβαια, αλλά το αίσθημα του ότι ρίχνω ένα γράμμα μέσα σε ένα μπουκάλι και το πετώ μακριά στον ωκεανό του διαδικτύου, μου δίνει την απαραίτητη ανωνυμία για να εκφράσω έστω και κάπως κρυπτογραφικά, αυτά που νιώθω. Απ' την άλλη ποιος ξέρει, κάποτε μπορεί να φτάσει και στα δικά σου μάτια αυτό το κείμενο. Αν και κάτι τέτοιο δεν αποτελεί επιθυμία μου, αφού το σκισμένο χαρτί που υπήρχε στο δώρο μου για τα γενέθλια σου, τα λέει όλα, αφού δεν υπάρχει ελπίδα να τα εξιστορήσω ξανά σε 'σένα. Μπορεί όλα να έχουν τελειώσει πια, ο καθένας να έχει πάρει το δρόμο του, να έπλασε τα δικά του όνειρα και το ουσιαστικό σημείο τριβής μας να είναι μια τυπικότητα, συνυφασμένη με μια εκτίμηση και έναν σεβασμό, αλλά εγώ σ' αγαπάω, πάντοτε έτσι θα νιώθω.



(Και το παγωμένο τριαντάφυλλο στην εικόνα, συμβολίζει κι αυτό κάτι με τη σειρά του...)

Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2007

Χρήστος Θηβαίος - Ημερολόγιο

Τόσα χρόνια μες τους χάρτες μου σε ψάχνω,
κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου
με τα δυό σου χείλια να αφήσεις
μια ανάσα στη ζωή μου.

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,
καπνό και πυρετό,
στο γυάλινο το κύμα τ' όνομά σου
φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.

Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί
σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει
ερωτευμένο το νερό.

Και στο διάβολο πουλάω τη ψυχή μου εγώ,
για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος
στου κορμιού σου το βυθό.

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται
στην αγχόνη τ' ουρανού
κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι
αρπάζει τη μετέωρη ευχή μου.

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου
τα λόγια μου πετάει
πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,
στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ
σαν αλμυρό νερό στους ώμους
και στον ακριβό σου το λαιμό.

Κι ας το ξέρω πως του λόγου του
στην ανεμόσκαλα εκεί, με περιμένει
για να μου λιμάρει το σκοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν
τα φώτα κάποιας γης,
τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,
που λένε είν' οι κορφές του παραδείσου.

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,
δεν υπάρχει αυτή η στεριά,
μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,
γι αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.

Και μπροστά απ' τους κολασμένους
περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Αδη
τη δικιά σου μυρωδιά.

Κι είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη τη κόλαση μαζί…

A Sea To Suffer In


My Dying Bride - A Sea to Suffer In

The field of blood I'd left

They mean nothing to you
That war left scars on me
Without you now, I'm free

I'd found out what you'd done to me, girl
I hate with as much passion as I love
And so now, your time's come, for me girl
The end. Your end. And my birth
Walk away. Laughing away
Remember you always, and wonder why?

I'll suffer in your sea
Your ocean bleeds into me
I'll fall through your endless sky
But never, ever cry
Wounded by your cruelty
Yes, I'll suffer in your sea

The fields of blood I'd left
They mean nothing to you
That war left scars on me
Without you now, I'm free

Πόνος


Εχετε σκεφτεί ποτέ την αίσθηση μιας σφαίρας στο σώμα σας;
Οι νευρικές απολήξεις θα στέλνουν σαν τρελές μηνύματα στον εγκέφαλο, ο αφόρητος πόνος είναι πια γεγονός και το σώμα τον καλωσορίζει με πολύ αίμα.
Ελπίζω να μην ήταν σοκαριστικό το παραπάνω.
Ο πόνος είναι πάντα μια διαταραχή, μια απώλεια.
Σωματικά, σημαίνει την απώλεια της φυσιολογικής λειτουργίας του οργανισμού.
Ψυχικά, είναι η απώλεια ενός συναισθήματος. Το αντίστοιχο του παραδείγματος της σφαίρας για το σώμα, είναι η απώλεια του έρωτα, της αγάπης, της εμπιστοσύνης.
Βέβαια, ο ψυχικός πόνος είναι πολύεπίπεδος και σίγουρα με την ανάλυση του, μόνο έκταση θα καταλάβω και τίποτε άλλο, αφού σε κάποιο σημείο επέρχεται η ατομικότητα και τα βιώματα του καθενός.
Φανταστείτε (ή, πιο πικρά, θυμηθείτε) πώς είναι να χάνεις την εμπιστοσύνη που τρέφεις για ένα άτομο. Ενα άτομο που αγαπάς, ένα που άτομο που του έδωσες ένα κομμάτι του εαυτού σου σαν παλιό φυλαχτό και που η ψευδαίσθηση του "για πάντα" (αμοιβαία ψευδαίσθηση) έδωσε τροφή στην αγάπη για να αναπτυχθεί σε αυτό που πραγματικά είναι: Το ομορφότερο άνθος στον κήπο των ανθρώπινων συναισθημάτων. Αυτό που θέλει κόπο για να ευδοκιμήσει, αυτό που αντέχει όλες τις κακουχίες, αυτό που μας προκαλεί πόνο (και πικρό θαυμασμό) όταν το χάσουμε ή ακόμα, και όταν το στερηθούμε...
Αυτό το άτομο που μας αγαπάει και το αγαπάμε, μπορούμε να το διώξουμε απ' τη μια στιγμή στην άλλη έξω από τον προσωπικό μας παράδεισο που παρέα δημιουργήσαμε, για τον πιο ασήμαντο λόγο, που όμως στο πρίσμα του φορτισμένου μυαλού μας γιγαντώνετεαι.
Είναι τόσο δύσκολο τελικά να αναγνωρίζουμε τα ελλατώματα μας, πόναει τόσο πολύ πια τον εγωϊσμό μας η "συγγνώμη", πόσο δύσβατος είναι πια ο δρόμος της εξωτερίκευσης των συναισθημάτων μας;
Κάθε μέρα, ίσως είναι η τελευταία φορά που θα έρθετε σε επαφή με ένα άτομο που αγαπάτε, και σε αυτή τη περίπτωση θα έχετε μια τελευταία ευκαιρία να πείτε ένα απλό "σ' αγαπώ". Κάντε το. Είτε αντικαταστήσετε το σ'αγαπώ με μια συγγνώμη, ή ο,τιδήποτε άλλο, απλά κάντε το. Δείξτε τι αισθάνεστε.
Μην αφήνετε τον εγωϊσμό και την κυκλοθυμία να σας παρασύρει στην κάλπικη αντίληψη του περιβάλλοντος σας. Εν ανάγκει, ταπεινωθείτε μπροστά σε ένα άτομο που αγαπάτε, φτάστε χαμηλά για να δείξετε ότι σας αξίζει να αποκαλείστε άνθρωποι. Μην περιορίζεστε στα δικά σας "θέλω"...




υ.γ:Δεν προσπαθώ να κυρήξω τίποτα απολύτως, φωναχτές σκέψεις είναι τα παραπάνω, απλά μου βγήκε σε δεύτερο πληθυντικό...

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2007

40 μέρες


Σήμερα έκλεισαν οι 40 μέρες. Επιτέλους.
Πέρασα πολλές μέρες και νύχτες, να αναρωτιέμαι αν είσαι πουθενά, το ότι είσαι καλά είναι σίγουρο, πάντα είχες τον τρόπο να περνάς καλά. Και πάντα θα σε θυμάμαι με χαμόγελο. Αυτά που έμαθα από σένα, για την καλοσύνη, την αδιαφορία σε ο,τιδήποτε ανώφελο σε δηλητηριάζει. Οι μεγάλοι άνθρωποι δεν αξίζουν δάκρυα, μόνο χαμόγελα και αιώνια μνήμη.

My Dying Bride

"Τους φοβάσαι τους καταραμένους έρωτες; Αυτούς που γονατίζουν κάθε σπιθαμή του είναι σου. Αυτούς που αφού χαρακώσουν με σαδισμό τα σωθικά σου, ύστερα σε αφήνουν άναυδο μπροστά στο μανιοκαταθλιπτικό σου χάος. Αυτούς που ξεριζώνουν το χαμόγελο κι αφήνουν πίσω, αντί για πρόσωπο, μια χλωμή πληγή. Αυτούς που κάνουν το μυαλό, σπρωγμένο από την αιμορραγούσα, αγία επιθυμία, να φαντάζεσαι πράγματα που δεν υπάρχουν. Αυτούς που μετέτρεψαν τις αδάμαστες προσδοκίες σε σκουλήκια που σέρνονται στην μέσα στη λάσπη της συναισθηματικής ανυπαρξίας. Ναι, αυτούς τους καταραμένους έρωτες που μοιάζουν με δάγκωμα από δηλητηριώδες ερπετό που τρύπωσε μέσα στην ψυχή σου, τη στιγμή που ήσουν πολύ απασχολημένος από την πλασματική σου ευδαιμονία, οφείλεις να τους φοβάσαι. Να τους ζεις αν τολμάς, αλλά να σέβεσαι το μέγεθος του πόνου που θα πληρώσεις βιώνοντάς τους."

-Κώστας Χρονόπουλος
(Διευθυντής σύνταξης στο ελληνικό Metal Hammer, από την κριτίκη του στο MH #263 στο A Line Of Deathless Kings των My Dying Bride)