Το παραπάνω ερώτημα με απασχολεί τις τελευταίες μέρες αρκετά, αν και δε θυμάμαι να σταμάτησε αυτός ο προβληματισμός μου αυτός, της αμοιβαιότητας.
Πάντα, σε οποιαδήποτε σχέση μου, κάθε είδους, είχα την εντύπωση ότι δίνω παραπάνω απ' όσα δεχόμουν. Το ανησυχητικό είναι ότι δε με πείραζε, πολλές φορές υπερηφανευόμουν κιόλας...
Ελάχιστες φορές λόγω εξωτερικών παραγόντων, αναγκάστηκα να γίνω ο μαλάκας και να πληγώσω εγώ τον άλλον, θεωρούσα τον εαυτό μου ικανό να αντέξω πολλά πράγματα. Τελικά αποδείχτηκα ικανός, αλλά με τη μέχρι τώρα πορεία μου στις ανθρώπινες σκέψεις, αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό μέχρι το σήμερα. Σίγουρα έχω δεχτεί αγάπη από πολλούς ανθρώπους, κι έχω αγαπήσει πολλούς. Απέχω πολύ από τον τύπο ο οποίος τα βλέπει όλα μάταια και δίχως νόημα. Απλά αναλογίστηκα ότι σε τόσο καιρό, έχω δώσει πράγματα σε ανθρώπους που τα πέταξαν μακριά, σε ανθρώπους που δε τα άξιζαν, σε ανθρώπους ουδέτερους προς τα μένα. Αλλά δε νομίζω πως πρέπει να ασχοληθώ, με προβληματίζουν οι άνθρωποι που έχουν αισθανθεί κάτι για μένα. Σπάνια συμβαίνει να σε εκτιμήσει κάποιος. Οχι ότι είναι κακό αυτό, ίσα-ίσα που του προσδίδει και αξία, απλά γιατί πάντα υπάρχουν αυτοί που δε θέλουν ποτέ να σου τα ανταποδώσουν αυτά; Τους είναι άραγε τόσο αδιάφορα; Η μήπως τα έχουν σε αφθονία; Το βέλτιστο θα ήταν το δεύτερο, αφού τουλάχιστον θα ήξερες μέσα σου ότι είναι ευτυχισμένοι...
