Γαλήνη

Θα ήθελα αυτή τη στιγμή να κάθομαι σε εκείνον τον συγκεκριμένο βράχο που λατρεύω, να ακούω τα κύματα, και να βλέπω τις δύο γαλάζιες και άπειρες υπάρξεις να ενώνονται, σκεπτόμενος διάφορα πράγματα. Κυρίως με απασχολεί, γιατί να υπάρχουν τόσο κενοί άνθρωποι; Δε μπορούν να βιώσουν την αγάπη, την απόλαυση της μόρφωσης, την ζωή. Γιατί όλοι να ασχολούνται με ασήμαντα πράγματα; Είναι κάτι που ίσως ποτέ δε θα καταλάβω, γιατί το κάνω κι εγώ μερικές φορές. Πολλές φορές με απασχόλησαν πράγματα τα οποία, σε μια νηφάλια στιγμή, όπως τώρα, δε θα πέρναγαν καν από το μυαλό μου. Ίσως πάλι ζηλεύω που οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να συγκεντρωθούν εύκολα και δεν έχουν το δικό μου αφηρημένο μυαλό που πολλές φορές με κουράζει. Με κουράζει να μεταπηδά από τη μια σκέψη στην άλλη, χωρίς να μεσολαβήσει κάτι άλλο, ένας συνειρμός. Ίσως επίσης, όλο αυτό που γράφω να είναι ασυνάρτητο (ναι, τώρα που το ξαναδιαβάζω, άρχισα από το σημείο που απολάμβανα την θάλασσα πολλά χρόνια πριν στο χωριό μου, και κατέληξα σε κάτι εντελώς ασύνδετο). Μάλλον πρέπει να βρω έναν τρόπο να συγκεντρωθώ και μετά να γράψω ό,τι σκέφτομαι...