Μακάρι

...να ήσουν εδώ. Όχι απαραίτητα φυσικά, νοητικά. Να με νιώσεις όπως εσύ μπορείς, μόνο. Είναι κρυφή η πληγή μου, γι' αυτό δε βγάζω μιλιά...

I'm Not Awake Yet

I'm not awake yet, I haven't opened my eyes.
But I haven't been late yet, I'm gonna to be on time.
For today's the day that you are coming back.
And I can't wait to see you materialize.
How much can I take now before I break inside?
How long will it take now before I realize,
That I can't live without you by my side,
And nothing else will keep me satisfied?

I've looked at my heart now and I trusted my eyes.
I made that mistake now ain't gonna make it twice.
But time can put the man on the other side.
And I can't wait to see what's left behind.

I'm not awake yet, I haven't opened my eyes.
I haven't been late yet.
Gonna be on time, gonna be on time,
gonna be on, gonna be on time.
But today's the day that you are coming back,
And I can't wait to see you materialize.

(Rory Gallagher)

Τελικά τα 2 (τουλάχιστον) τελευταία χρόνια μόνο κοιμάμαι. Με μικρά διαλείμματα, σε φάση όπως όταν κοιμάσαι και σηκώνεσαι για κατούρημα και το πρωΐ σχεδόν δε το θυμάσαι. ΟΚ. Ευελπιστώ να έρθουν ξανά στιγμές με ειλικρινή χαμόγελα. Φύγε μωρή σαπίλα, φύγε

While my keyboard gently weeps

Ναι, μια ανάρτηση επιτέλους. ΟΚ, μερικές τις είχα σβήσει. Δεν άξιζαν καν τα kb στον server ;Ρ
Ας πάμε σε κάτι πραγματικά σημαντικό.

Προχθές το βραδάκι, επιτέλους, μου ξανάρθε η επιθυμία να γράψω. (Μάλλον) ευτυχώς ήμουν στη Θεσσαλονίκη οπότε ήταν αρκετά ανέφικτο αυτό, οπότε βγήκα και πέρασα πολύ όμορφα χωρίς να γράψω τίποτα. Ο,τιδήποτε. Αλλά δεν έφυγε τελικά αυτό. Εκείνα τα δέκα λεπτά στο δωμάτιο, ακούγοντας τραγούδια που σήμαιναν και πάντα θα σημαίνουν κάτι για μένα, για πολλούς και διάφορους λόγους, σημαντικούς και μη, με γύρισε λίγο πίσω. Τότε που τα πάντα κυλούσαν πιο όμορφα.

Οκ, ίσως το ωραιοποιώ τώρα, επειδή είναι μακρινό πια. Το παραδέχομαι. Αλλά σίγουρα ήταν πανέμορφα. Και μου έλειψε τόσο, μα τόσο πολύ, όσο μου έλειψες εσύ και όσο θα μου λείψεις. Ζω με τα λάθη μου όπως ο καθένας. Μερικά πράγματα απλά τα είχα συνηθήσει αλλιώς. Και είναι τρελό, που είχα τα ίδια συναισθήματα ενώ τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά.

Δε θα αναλύσω τώρα τι είναι σωστό και τι όχι κλπ, ίσως για το συγκεκριμένο θέμα να μη ξαναγίνει κιόλας. Αν είναι να ξαναγίνει, ας έχει όμορφο τέλος :)
Και, ό,τι και αν έγινε, ήμουν ο Βασίλης, είμαι ο Βασίλης και ας μην είναι τα πράγματα όπως τότε. Είναι απ' τις περιπτώσεις που δε με πειράζει να συμβιβαστώ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μ' αρέσει που είμαστε σαν γνωστοί πια. Ωχου ναι, υπερβάλλω πάλι, φίλοι είμαστε :) Αλλά όχι όπως τότε, όχι όπως συνήθησα, όχι γενικά. Άλλαξαν τα πράγματα, εντάξει, το ξέρω. Αλλά βασικά, αυτό το ποστ (που ίσως και να διαβάσεις, ελπίζω :) ) έχει ένα και μοναδικό σκοπό, πέρα απ' την εκτόνωση των συναισθημάτων μου: να πει πως μόνο για το ότι σ' αγαπώ αληθινά, όσο λίγους ανθρώπους, είμαι σίγουρος. Να ξέρεις πως δε θα πάψει να ισχύει αυτό, ό,τι κι αν γίνει. Εδώ γύρω θα είμαι για σένα, πάντα :)

Και ας παραθέσω και στίχους απ' το κομμάτι που μου κόλλησε σήμερα:


Oh simple thing where have you gone
I'm getting old and I need something to rely on
So tell me when you're gonna let me in
I'm getting tired and I need somewhere to begin




Γεια μας, σε μας και τις μελαγχολίες μας, καληνύχτα κοινό μου (1 άτομο το πολύ)! Καλημέρα σχολή και C++ !

Το μπλοκάκι

Άφησα πάλι να περάσει καιρός... έλειπα, και μου έλειψε και το μπλογκ μου. Γι αυτό είχα ένα μπλοκάκι μαζί μου. Το έχω αγοράσει 2 χρόνια τώρα, και πάντα μου χρησίμευε για κάτι διαφορετικό. Αυτή τη φορά αντικατέστησε το πληκτρολόγιο μου.

5-8-07 22:54

Βρέχει. Λαχταρώ τον νυχτερινό μου περίπατο, τον οποίο θα κάνω όταν σταματήσει η βροχή. Πόσο θα ήθελα να καθαρίσει ο ουρανός και να χαζέψω τα αστέρια. Να τα κοιτάω για ώρες. Και η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος να μου φέρνει στο νου την ευλογία της φύσης. Θέλω όλο αυτό να σταματήσει. Θέλω να σε βγάλω απ' το μυαλό μου. Σε παρακαλώ, κάνε με να σε μισήσω. Δεν αντέχω άλλο να σ' αγαπάω.


6-8-07 16:30

Σήμερα ξύπνησα γύρω στις 11:30. Αισθανόμουν κουρασμένος. Μόλις ήπια τον πρώτο καφέ όμως, αισθάνθηκα πολύ καλά. Λίγο διάβασμα του Metal Hammer, λίγη κουβεντούλα και λίγη μουσική στο σπίτι. Μέτρια ημέρα. Τώρα πίνω τον δεύτερο καφέ μου. Ακούω Metallica και περιτρυγυρίζομαι από άχρωμους ανθρώπους. Δε μου λείπει σήμερα. Η ηρεμία αρχίζει και με βρίσκει.


7-8-07 23:00

Σήμερα ήταν ωραία μέρα. Είδα τον Αντώνη που είχα καιρό να τον δω, κάτσαμε ώρες μαζί και χάρηκα. Τώρα κάθομαι σε μια ξαπλώστρα στο κύμα και απολαμβάνω τον έναστρο ουρανό. Μόνο αυτή τη στιγμή μου έλειψε η αγκαλιά της. Ήθελα να μοιραστώ μαζί της τα άπειρα αστέρια να μπερδεύονται με τον αιωρούμενο καπνό από το τσιγάρο μου. Ήταν υπέροχη στιγμή. Άλλα ένιωσα μόνος βλέποντας την. Μακάρι να ήταν αυτή που ερωτεύτηκα. Μακάρι...


9-8-07 21:33

Νιώθω πολύ αδιάφορα. Παρήγγειλα ένα ουίσκι και πραγματικά νιώθω απόλυτα ελεύθερος να αναπτύξω τις σκέψεις μου., τώρα που κάθομαι μόνος. Δεν είμαι σίγουρος για το αν μου αρέσει ή όχι. Θα ήθελα μια αγκαλιά τώρα. Αν και είναι ωραίο και να το ονειρεύεσαι μόνο. Μερικές φορές είναι καλύτερο απ' το να την έχεις. Γιατί δεν υπάρχουν συνέπειες στα όνειρα. Τουλάχιστον όταν αυτά κινούνται σε λογικά πλαίσια.


Κάπου εκεί, στη μέση αυτού του γραπτού, απέκτησα λίγο ενδιαφέρον για το περιβάλλον μου. Και το μπλοκάκι έμεινε λευκό από κει και κάτω. Και είναι καλύτερα έτσι μάλλον. Τι τα θέλω και τα σκαλίζω...

Οι επτά κόρες του Άτλαντα...

Οι Πλειάδες κατά τη μυθολογία ήταν κόρες του τιτάνα Άτλαντα και της Πλειώνης, αδελφές των Υάδων. Την ύπαρξή τους οι αρχαίοι Έλληνες εμπνεύσθηκαν απ' τον ομώνυμο αστερισμό, που στα νεώτερα χρόνια έγινε γνωστός σαν Πούλια. Γεννήθηκαν στο όρος Κυλλήνη και θεωρούνταν θεότητες του βουνού. Από την ένωσή τους με το Δία γεννήθηκαν θεοί και ήρωες. Οι Πλειάδες ήταν εφτά, όπως και τα αστέρια του αστερισμού που είναι ορατά με γυμνό μάτι:

* Η Μαία, η πρώτη και ομορφότερη, μητέρα του Ερμή
* Η Ταϋγέτη, μητέρα του πρώτου βασιλιά της Σπάρτης Λακεδαίμονα
* Η Ηλέκτρα, μητέρα του Δάρδανου, γενάρχη των Τρώων και τον Ημαθίωνα, βασιλιά της Σαμοθράκης
* Η Στερόπη, σύζυγος του ήρωα Οινόμαου
* Η Κελαινώ, μητέρα του ήρωα Λύκου
* Η Αλκυόνη, που μεταμορφώθηκε σε πουλί από το Δία, και
* Η Μερόπη, σύζυγος του Σίσυφου και μητέρα του Γλαύκου

Σχετικά με το πως οι Πλειάδες έγιναν αστερισμός, υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Η επικρατέστερη είναι πως αυτοκτόνησαν απ' τον καημό τους για την τιμωρία του πατέρα τους Άτλαντα να σηκώνει στους ώμους τον άξονα του κόσμου, ή για το χαμό των αδελφών τους Υάδων. Η Βοιωτική παραλλαγή του μύθου λέει πως ο γίγαντας Ωρίωνας τις ερωτεύτηκε και τις καταδίωξε θέλοντας να τις απαγάγει. Η καταδίωξη συνεχίστηκε για πέντε χρόνια, οπότε οι Πλειάδες κατέφυγαν στο Δία, που τις έκανε αστερισμό για να τις γλιτώσει. Ο Ωρίωνας όμως τις ακολούθησε στον ουρανό σαν αστερισμός κι αυτός, κι έτσι οι Πλειάδες, που προπορεύονται μπροστά του στον ουρανό, πέφτουν στη θάλασσα για να του ξεφύγουν.


Και επιστημονικά...:
Η Πλειάς ή Πλειάδες ή Μ45 στην αστρονομία ονομάζεται μια ανοικτή συστροφή αστέρων ή αστρικό σμήνος που ανήκει στον αστερισμό του Ταύρου.

Από τους αστέρες του σμήνους των Πλειάδων είναι ορατοί μόνο έξι αστέρες ενώ με το τηλεσκόπιο αποκαλύπτεται ότι το σμήνος αυτό αποτελείται από 2.500 περίπου αστέρες μέχρι του 17ου βαθμού. Οι λαμπρότεροι εξ αυτών φέρουν ιδιαίτερα ονόματα και είναι η Αλκυόνη, Η Μαία, η Μερόπη, η Ηλέκτρα, η Πλειόνη, η Κελαινώ, η Ταϋγέτη και ο Άτλας.

Όλοι οι αστέρες των Πλειάδων παρουσιάζουν την αυτή "ιδία κίνηση" που καταμαρτυρεί τη φυσική καταγωγή και ύπαρξη και άλλων φυσικών δεσμών μεταξύ τους. Οι αστέρες επίσης αυτοί περιβάλλονται από διάχυτη νεφελώδη ύλη που καλείται στο σύνολο "νεφέλωμα των Πλειάδων".

Οι Πλειάδες απέχουν από τη Γη περίπου 325 έτη φωτός.

* Τα ονόματά τους δόθηκαν από τις επτά Πλειάδες από την Ελληνική μυθολογία.


Είναι ό,τι πιο όμορφο έχω παρατηρήσει ποτέ με τηλεσκόπιο (οι Πλειάδες βέβαια σε σαγηνεύουν και με γυμνό μάτι..). Ο νυχτερινός ουρανός στην ύπαιθρο σε ταξιδεύει σε όποιο σημείο του κι αν κοιτάξεις.


(πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Πικρία

Για ένα χρόνο που ήμουν κοντά σου, σε ό,τι χρειαζόσουν. Εσύ μου το έλεγες, και διάφορα άλλα όπως "θα είμαι δίπλα σου οποιαδήποτε στιγμή θελήσεις". Αρχίδια εις τη ν-στήν. Γιατί το ευχαριστώ σου ήταν να μου πεις ότι δεν αισθάνομαι τίποτα επειδή δε σε κατάλαβα (αλήθεια, σε ποιο πράγμα ακριβώς; Σε κάτι που δε μου μιλήσες ποτέ γι αυτό;). Εμένα μου έμαθαν πως όταν έχω ένα πρόβλημα, το συζητάω. Και αυτό το κάνεις σίγουρα με έναν άνθρωπο που αγαπάς (δικά σου λόγια αυτά..). Δε μου έδωσες καν την ευκαιρία να σε βοηθήσω, και το γύρισες εναντίον μου. Συγγνώμη που δεν διαβάζω τις σκέψεις σου και τα συναισθηματά σου ανά πάσα στιγμή.
Σε αγάπησα πριν καν πούμε πως είμαστε μαζί, θυμάσαι που στο είχα πει όταν ήσουν στην αγκαλιά μου, στην Ρόδο; Τότε ακόμα πίστευα πως δεν υπήρχε περίπτωση να είμαστε μαζί μα δε με ένοιαζε. Ήθελα απλά να είσαι στη ζωή μου. Με είχες απορρίψει, κι όμως συνέχισα. Ίσως το λάθος ήταν δικό μου. Απλά στη πορεία είδα πως αληθίνα νοιαζόμουν, και πίστεψα πως άξιζε όλο αυτό... Τελικά όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Κι αυτό με πληγώνει περισσότερο απ' όλα σου τα λόγια. Ανοίχτηκα τόσο πολύ, έδωσα τόσα πολλά και δε δέχτηκα τίποτα. Και να ξέρεις, δεν ισχύει το "σε μια σχέση παίρνεις ό,τι δίνεις" που χρησιμοποίησες ειρωνικά εναντίον μου. Γιατί, αν το δούναι και λαβείν ήταν πραγματικότητα, θα ήμασταν ακόμα μαζί.
Αλλά, εδώ που φτάσαμε, το μόνο που μου έμεινε είναι να δεχτώ ό,τι έγινε, να απολογηθώ για ό,τι έκανα (οφείλω να σεβαστώ τα λόγια σου και επίσης, ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας.. δεν είμαι ευθυνόφοβος άλλωστε) και να σε ευχαριστήσω για το μάθημα που μου έδωσες. Μακάρι να είσαι καλά από 'δω και πέρα, χωρίς εμένα πια. Θα τα καταφέρεις σίγουρα, άλλωστε όλον αυτόν τον καιρό κομπάρσος ήμουν... ακόμα και να συνεχίζαμε, αυτόν τον ρόλο θα διατηρούσα. Αυτά είναι και τα τελευταία λόγια που γράφω για σένα. Σ' ευχαριστώ, και καλή τύχη σε ό,τι κι αν κάνεις.

Για να μην ξεχνιόμαστε...

...είπα να κάνω αυτό το ποστ. Το διάστημα μου μεσολάβησε απ' την τελευταία ανάρτηση (πώς το χειρίζομαι το ελληνικό όμως ;P) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πλήρως απ' την λέξη απογοήτευση. Αφού πέρασα την εμπειρία των πανελληνίων, έπεσα πολύ χαμηλότερα απ' τον στόχο μου, απογοητεύτηκα για δεύτερη φορά, αυτή τη φορά από ένα άτομο, ιδιαίτερο για μένα εδώ και καιρό (η κύρια πηγή ενέργειας του παρόντος blog). Η απομυθοποίηση ήταν πολύ σκληρή για μένα. Η εξιδανίκευση είχε πάρει μεγάλη έκταση τόσο καιρό που το άτομο αυτό ήταν μακριά μου, που έφαγα τα μούτρα μου με άσχημο τρόπο. Τίποτα από όλα αυτά δε θα με πείραζε τόσο, αν δεν έβγαινα ο μαλάκας της υπόθεσης. Κερατάς και ζημιωμένος, όλα τα έχω ο καημένος (που λέει ο λόγος δηλαδή, δεν είχε σχέση με κέρατο ;P). Απλά, όταν φέρεσαι καλά, σε πηδάνε. Κλασσικά φαινόμενα. Γι' αυτό το είδος μου (ο καλοπροαίρετος μαλάκας) δεν ευδοκιμεί, και είναι λογικό, πώς θα επιβιώσουμε αν μας πηδάνε με την πρώτη ευκαιρία. Αν και κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι είναι καλό να κάνεις αυτό που νιώθεις, ακόμα κι αν λαμβάνεις σκατά... στη τελική προσωπικά με ενδιαφέρει περισσότερο να δίνω ό,τι έχω, κι ας έχω για αντάλλαγμα ένα "ευχαριστώ". Και αρνητική αντιμετώπιση να έχω βέβαια (όπως τώρα) δε με ξενίζει. Μου φτάνει που τα έχω καλά με τον εαυτό μου...
Λοιπόν από χθες το βράδυ, μετά τα τελευταία γεγονότα, στριφογυρίζει στο μυαλό μου πως ήρθε επιτέλους η ώρα της μεταβολής και αποχώρησης, έπειτα από 1 χρόνο και 3 μήνες που έκανα όλα αυτά που έκανα. Κι ας βγήκα μαλάκας στα μάτια της, καρφί δε μου καίγεται. Εγώ ξέρω πόσο καλά φέρθηκα ή όχι, και μάλλον το ξέρει η ίδια, απλά είναι δύσκολο να το παραδεχτείς... υπάρχουν και άνθρωποι χωρίς κότσια (μεταφορικά πάντα ;P).