Οι επτά κόρες του Άτλαντα...

Οι Πλειάδες κατά τη μυθολογία ήταν κόρες του τιτάνα Άτλαντα και της Πλειώνης, αδελφές των Υάδων. Την ύπαρξή τους οι αρχαίοι Έλληνες εμπνεύσθηκαν απ' τον ομώνυμο αστερισμό, που στα νεώτερα χρόνια έγινε γνωστός σαν Πούλια. Γεννήθηκαν στο όρος Κυλλήνη και θεωρούνταν θεότητες του βουνού. Από την ένωσή τους με το Δία γεννήθηκαν θεοί και ήρωες. Οι Πλειάδες ήταν εφτά, όπως και τα αστέρια του αστερισμού που είναι ορατά με γυμνό μάτι:

* Η Μαία, η πρώτη και ομορφότερη, μητέρα του Ερμή
* Η Ταϋγέτη, μητέρα του πρώτου βασιλιά της Σπάρτης Λακεδαίμονα
* Η Ηλέκτρα, μητέρα του Δάρδανου, γενάρχη των Τρώων και τον Ημαθίωνα, βασιλιά της Σαμοθράκης
* Η Στερόπη, σύζυγος του ήρωα Οινόμαου
* Η Κελαινώ, μητέρα του ήρωα Λύκου
* Η Αλκυόνη, που μεταμορφώθηκε σε πουλί από το Δία, και
* Η Μερόπη, σύζυγος του Σίσυφου και μητέρα του Γλαύκου

Σχετικά με το πως οι Πλειάδες έγιναν αστερισμός, υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Η επικρατέστερη είναι πως αυτοκτόνησαν απ' τον καημό τους για την τιμωρία του πατέρα τους Άτλαντα να σηκώνει στους ώμους τον άξονα του κόσμου, ή για το χαμό των αδελφών τους Υάδων. Η Βοιωτική παραλλαγή του μύθου λέει πως ο γίγαντας Ωρίωνας τις ερωτεύτηκε και τις καταδίωξε θέλοντας να τις απαγάγει. Η καταδίωξη συνεχίστηκε για πέντε χρόνια, οπότε οι Πλειάδες κατέφυγαν στο Δία, που τις έκανε αστερισμό για να τις γλιτώσει. Ο Ωρίωνας όμως τις ακολούθησε στον ουρανό σαν αστερισμός κι αυτός, κι έτσι οι Πλειάδες, που προπορεύονται μπροστά του στον ουρανό, πέφτουν στη θάλασσα για να του ξεφύγουν.


Και επιστημονικά...:
Η Πλειάς ή Πλειάδες ή Μ45 στην αστρονομία ονομάζεται μια ανοικτή συστροφή αστέρων ή αστρικό σμήνος που ανήκει στον αστερισμό του Ταύρου.

Από τους αστέρες του σμήνους των Πλειάδων είναι ορατοί μόνο έξι αστέρες ενώ με το τηλεσκόπιο αποκαλύπτεται ότι το σμήνος αυτό αποτελείται από 2.500 περίπου αστέρες μέχρι του 17ου βαθμού. Οι λαμπρότεροι εξ αυτών φέρουν ιδιαίτερα ονόματα και είναι η Αλκυόνη, Η Μαία, η Μερόπη, η Ηλέκτρα, η Πλειόνη, η Κελαινώ, η Ταϋγέτη και ο Άτλας.

Όλοι οι αστέρες των Πλειάδων παρουσιάζουν την αυτή "ιδία κίνηση" που καταμαρτυρεί τη φυσική καταγωγή και ύπαρξη και άλλων φυσικών δεσμών μεταξύ τους. Οι αστέρες επίσης αυτοί περιβάλλονται από διάχυτη νεφελώδη ύλη που καλείται στο σύνολο "νεφέλωμα των Πλειάδων".

Οι Πλειάδες απέχουν από τη Γη περίπου 325 έτη φωτός.

* Τα ονόματά τους δόθηκαν από τις επτά Πλειάδες από την Ελληνική μυθολογία.


Είναι ό,τι πιο όμορφο έχω παρατηρήσει ποτέ με τηλεσκόπιο (οι Πλειάδες βέβαια σε σαγηνεύουν και με γυμνό μάτι..). Ο νυχτερινός ουρανός στην ύπαιθρο σε ταξιδεύει σε όποιο σημείο του κι αν κοιτάξεις.


(πηγή πληροφοριών: Βικιπαίδεια)

Πικρία

Για ένα χρόνο που ήμουν κοντά σου, σε ό,τι χρειαζόσουν. Εσύ μου το έλεγες, και διάφορα άλλα όπως "θα είμαι δίπλα σου οποιαδήποτε στιγμή θελήσεις". Αρχίδια εις τη ν-στήν. Γιατί το ευχαριστώ σου ήταν να μου πεις ότι δεν αισθάνομαι τίποτα επειδή δε σε κατάλαβα (αλήθεια, σε ποιο πράγμα ακριβώς; Σε κάτι που δε μου μιλήσες ποτέ γι αυτό;). Εμένα μου έμαθαν πως όταν έχω ένα πρόβλημα, το συζητάω. Και αυτό το κάνεις σίγουρα με έναν άνθρωπο που αγαπάς (δικά σου λόγια αυτά..). Δε μου έδωσες καν την ευκαιρία να σε βοηθήσω, και το γύρισες εναντίον μου. Συγγνώμη που δεν διαβάζω τις σκέψεις σου και τα συναισθηματά σου ανά πάσα στιγμή.
Σε αγάπησα πριν καν πούμε πως είμαστε μαζί, θυμάσαι που στο είχα πει όταν ήσουν στην αγκαλιά μου, στην Ρόδο; Τότε ακόμα πίστευα πως δεν υπήρχε περίπτωση να είμαστε μαζί μα δε με ένοιαζε. Ήθελα απλά να είσαι στη ζωή μου. Με είχες απορρίψει, κι όμως συνέχισα. Ίσως το λάθος ήταν δικό μου. Απλά στη πορεία είδα πως αληθίνα νοιαζόμουν, και πίστεψα πως άξιζε όλο αυτό... Τελικά όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Κι αυτό με πληγώνει περισσότερο απ' όλα σου τα λόγια. Ανοίχτηκα τόσο πολύ, έδωσα τόσα πολλά και δε δέχτηκα τίποτα. Και να ξέρεις, δεν ισχύει το "σε μια σχέση παίρνεις ό,τι δίνεις" που χρησιμοποίησες ειρωνικά εναντίον μου. Γιατί, αν το δούναι και λαβείν ήταν πραγματικότητα, θα ήμασταν ακόμα μαζί.
Αλλά, εδώ που φτάσαμε, το μόνο που μου έμεινε είναι να δεχτώ ό,τι έγινε, να απολογηθώ για ό,τι έκανα (οφείλω να σεβαστώ τα λόγια σου και επίσης, ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας.. δεν είμαι ευθυνόφοβος άλλωστε) και να σε ευχαριστήσω για το μάθημα που μου έδωσες. Μακάρι να είσαι καλά από 'δω και πέρα, χωρίς εμένα πια. Θα τα καταφέρεις σίγουρα, άλλωστε όλον αυτόν τον καιρό κομπάρσος ήμουν... ακόμα και να συνεχίζαμε, αυτόν τον ρόλο θα διατηρούσα. Αυτά είναι και τα τελευταία λόγια που γράφω για σένα. Σ' ευχαριστώ, και καλή τύχη σε ό,τι κι αν κάνεις.

Για να μην ξεχνιόμαστε...

...είπα να κάνω αυτό το ποστ. Το διάστημα μου μεσολάβησε απ' την τελευταία ανάρτηση (πώς το χειρίζομαι το ελληνικό όμως ;P) θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πλήρως απ' την λέξη απογοήτευση. Αφού πέρασα την εμπειρία των πανελληνίων, έπεσα πολύ χαμηλότερα απ' τον στόχο μου, απογοητεύτηκα για δεύτερη φορά, αυτή τη φορά από ένα άτομο, ιδιαίτερο για μένα εδώ και καιρό (η κύρια πηγή ενέργειας του παρόντος blog). Η απομυθοποίηση ήταν πολύ σκληρή για μένα. Η εξιδανίκευση είχε πάρει μεγάλη έκταση τόσο καιρό που το άτομο αυτό ήταν μακριά μου, που έφαγα τα μούτρα μου με άσχημο τρόπο. Τίποτα από όλα αυτά δε θα με πείραζε τόσο, αν δεν έβγαινα ο μαλάκας της υπόθεσης. Κερατάς και ζημιωμένος, όλα τα έχω ο καημένος (που λέει ο λόγος δηλαδή, δεν είχε σχέση με κέρατο ;P). Απλά, όταν φέρεσαι καλά, σε πηδάνε. Κλασσικά φαινόμενα. Γι' αυτό το είδος μου (ο καλοπροαίρετος μαλάκας) δεν ευδοκιμεί, και είναι λογικό, πώς θα επιβιώσουμε αν μας πηδάνε με την πρώτη ευκαιρία. Αν και κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι είναι καλό να κάνεις αυτό που νιώθεις, ακόμα κι αν λαμβάνεις σκατά... στη τελική προσωπικά με ενδιαφέρει περισσότερο να δίνω ό,τι έχω, κι ας έχω για αντάλλαγμα ένα "ευχαριστώ". Και αρνητική αντιμετώπιση να έχω βέβαια (όπως τώρα) δε με ξενίζει. Μου φτάνει που τα έχω καλά με τον εαυτό μου...
Λοιπόν από χθες το βράδυ, μετά τα τελευταία γεγονότα, στριφογυρίζει στο μυαλό μου πως ήρθε επιτέλους η ώρα της μεταβολής και αποχώρησης, έπειτα από 1 χρόνο και 3 μήνες που έκανα όλα αυτά που έκανα. Κι ας βγήκα μαλάκας στα μάτια της, καρφί δε μου καίγεται. Εγώ ξέρω πόσο καλά φέρθηκα ή όχι, και μάλλον το ξέρει η ίδια, απλά είναι δύσκολο να το παραδεχτείς... υπάρχουν και άνθρωποι χωρίς κότσια (μεταφορικά πάντα ;P).