Πικρία

Για ένα χρόνο που ήμουν κοντά σου, σε ό,τι χρειαζόσουν. Εσύ μου το έλεγες, και διάφορα άλλα όπως "θα είμαι δίπλα σου οποιαδήποτε στιγμή θελήσεις". Αρχίδια εις τη ν-στήν. Γιατί το ευχαριστώ σου ήταν να μου πεις ότι δεν αισθάνομαι τίποτα επειδή δε σε κατάλαβα (αλήθεια, σε ποιο πράγμα ακριβώς; Σε κάτι που δε μου μιλήσες ποτέ γι αυτό;). Εμένα μου έμαθαν πως όταν έχω ένα πρόβλημα, το συζητάω. Και αυτό το κάνεις σίγουρα με έναν άνθρωπο που αγαπάς (δικά σου λόγια αυτά..). Δε μου έδωσες καν την ευκαιρία να σε βοηθήσω, και το γύρισες εναντίον μου. Συγγνώμη που δεν διαβάζω τις σκέψεις σου και τα συναισθηματά σου ανά πάσα στιγμή.
Σε αγάπησα πριν καν πούμε πως είμαστε μαζί, θυμάσαι που στο είχα πει όταν ήσουν στην αγκαλιά μου, στην Ρόδο; Τότε ακόμα πίστευα πως δεν υπήρχε περίπτωση να είμαστε μαζί μα δε με ένοιαζε. Ήθελα απλά να είσαι στη ζωή μου. Με είχες απορρίψει, κι όμως συνέχισα. Ίσως το λάθος ήταν δικό μου. Απλά στη πορεία είδα πως αληθίνα νοιαζόμουν, και πίστεψα πως άξιζε όλο αυτό... Τελικά όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Κι αυτό με πληγώνει περισσότερο απ' όλα σου τα λόγια. Ανοίχτηκα τόσο πολύ, έδωσα τόσα πολλά και δε δέχτηκα τίποτα. Και να ξέρεις, δεν ισχύει το "σε μια σχέση παίρνεις ό,τι δίνεις" που χρησιμοποίησες ειρωνικά εναντίον μου. Γιατί, αν το δούναι και λαβείν ήταν πραγματικότητα, θα ήμασταν ακόμα μαζί.
Αλλά, εδώ που φτάσαμε, το μόνο που μου έμεινε είναι να δεχτώ ό,τι έγινε, να απολογηθώ για ό,τι έκανα (οφείλω να σεβαστώ τα λόγια σου και επίσης, ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας.. δεν είμαι ευθυνόφοβος άλλωστε) και να σε ευχαριστήσω για το μάθημα που μου έδωσες. Μακάρι να είσαι καλά από 'δω και πέρα, χωρίς εμένα πια. Θα τα καταφέρεις σίγουρα, άλλωστε όλον αυτόν τον καιρό κομπάρσος ήμουν... ακόμα και να συνεχίζαμε, αυτόν τον ρόλο θα διατηρούσα. Αυτά είναι και τα τελευταία λόγια που γράφω για σένα. Σ' ευχαριστώ, και καλή τύχη σε ό,τι κι αν κάνεις.