Μακάρι

...να ήσουν εδώ. Όχι απαραίτητα φυσικά, νοητικά. Να με νιώσεις όπως εσύ μπορείς, μόνο. Είναι κρυφή η πληγή μου, γι' αυτό δε βγάζω μιλιά...

I'm Not Awake Yet

I'm not awake yet, I haven't opened my eyes.
But I haven't been late yet, I'm gonna to be on time.
For today's the day that you are coming back.
And I can't wait to see you materialize.
How much can I take now before I break inside?
How long will it take now before I realize,
That I can't live without you by my side,
And nothing else will keep me satisfied?

I've looked at my heart now and I trusted my eyes.
I made that mistake now ain't gonna make it twice.
But time can put the man on the other side.
And I can't wait to see what's left behind.

I'm not awake yet, I haven't opened my eyes.
I haven't been late yet.
Gonna be on time, gonna be on time,
gonna be on, gonna be on time.
But today's the day that you are coming back,
And I can't wait to see you materialize.

(Rory Gallagher)

Τελικά τα 2 (τουλάχιστον) τελευταία χρόνια μόνο κοιμάμαι. Με μικρά διαλείμματα, σε φάση όπως όταν κοιμάσαι και σηκώνεσαι για κατούρημα και το πρωΐ σχεδόν δε το θυμάσαι. ΟΚ. Ευελπιστώ να έρθουν ξανά στιγμές με ειλικρινή χαμόγελα. Φύγε μωρή σαπίλα, φύγε

While my keyboard gently weeps

Ναι, μια ανάρτηση επιτέλους. ΟΚ, μερικές τις είχα σβήσει. Δεν άξιζαν καν τα kb στον server ;Ρ
Ας πάμε σε κάτι πραγματικά σημαντικό.

Προχθές το βραδάκι, επιτέλους, μου ξανάρθε η επιθυμία να γράψω. (Μάλλον) ευτυχώς ήμουν στη Θεσσαλονίκη οπότε ήταν αρκετά ανέφικτο αυτό, οπότε βγήκα και πέρασα πολύ όμορφα χωρίς να γράψω τίποτα. Ο,τιδήποτε. Αλλά δεν έφυγε τελικά αυτό. Εκείνα τα δέκα λεπτά στο δωμάτιο, ακούγοντας τραγούδια που σήμαιναν και πάντα θα σημαίνουν κάτι για μένα, για πολλούς και διάφορους λόγους, σημαντικούς και μη, με γύρισε λίγο πίσω. Τότε που τα πάντα κυλούσαν πιο όμορφα.

Οκ, ίσως το ωραιοποιώ τώρα, επειδή είναι μακρινό πια. Το παραδέχομαι. Αλλά σίγουρα ήταν πανέμορφα. Και μου έλειψε τόσο, μα τόσο πολύ, όσο μου έλειψες εσύ και όσο θα μου λείψεις. Ζω με τα λάθη μου όπως ο καθένας. Μερικά πράγματα απλά τα είχα συνηθήσει αλλιώς. Και είναι τρελό, που είχα τα ίδια συναισθήματα ενώ τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά.

Δε θα αναλύσω τώρα τι είναι σωστό και τι όχι κλπ, ίσως για το συγκεκριμένο θέμα να μη ξαναγίνει κιόλας. Αν είναι να ξαναγίνει, ας έχει όμορφο τέλος :)
Και, ό,τι και αν έγινε, ήμουν ο Βασίλης, είμαι ο Βασίλης και ας μην είναι τα πράγματα όπως τότε. Είναι απ' τις περιπτώσεις που δε με πειράζει να συμβιβαστώ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μ' αρέσει που είμαστε σαν γνωστοί πια. Ωχου ναι, υπερβάλλω πάλι, φίλοι είμαστε :) Αλλά όχι όπως τότε, όχι όπως συνήθησα, όχι γενικά. Άλλαξαν τα πράγματα, εντάξει, το ξέρω. Αλλά βασικά, αυτό το ποστ (που ίσως και να διαβάσεις, ελπίζω :) ) έχει ένα και μοναδικό σκοπό, πέρα απ' την εκτόνωση των συναισθημάτων μου: να πει πως μόνο για το ότι σ' αγαπώ αληθινά, όσο λίγους ανθρώπους, είμαι σίγουρος. Να ξέρεις πως δε θα πάψει να ισχύει αυτό, ό,τι κι αν γίνει. Εδώ γύρω θα είμαι για σένα, πάντα :)

Και ας παραθέσω και στίχους απ' το κομμάτι που μου κόλλησε σήμερα:


Oh simple thing where have you gone
I'm getting old and I need something to rely on
So tell me when you're gonna let me in
I'm getting tired and I need somewhere to begin




Γεια μας, σε μας και τις μελαγχολίες μας, καληνύχτα κοινό μου (1 άτομο το πολύ)! Καλημέρα σχολή και C++ !