Σάββατο 26 Μαΐου 2007

Άλλαγη

5 μέρες έμειναν, και έχω σκοπό να αλλάξω τα πάντα. Αρκεί να με βοηθήσουν τα άτομα που πρέπει. Θέλω να ξεχάσω τα πάντα, να ηρεμήσει το κεφάλι μου, και θέλω να ξεχάσω κι εσένα. Κυρίως επειδή δε βλέπω τι άλλο μπορεί να γίνει. Και φταίω εγώ για όλα, δε μπορείς να μου δώσεις αυτά που θέλω και τώρα θέλω να σε διαγράψω μια για πάντα. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, το θέλω πραγματικά. Θέλω να ξεφύγει το μυαλό μου από μόρια, βάσεις, σχολές, διαβάσματα και να απελευθερωθώ. Και ίσως να βρεθεί και αυτή που θα με κάνει πως πραγματικά κάτι αξίζω κι εγώ (πάντα μας μάθαιναν πως όλοι οι άνθρωποι κάτι αξίζουν, ε δε μπορεί, κάτι θα γίνει και με την περίπτωσή μου). Και να ξέρεις, όταν καταλάβεις πραγματικά ορισμένα πράγματα, θα είμαι πάρα πολύ μακριά δυστυχώς... Ένας χρόνος αναμονής δεν είναι και λίγος. Αυτά τα λίγα, και εκείνα τα λόγια στη Ρόδο, τα εννοούσα. Η καρδιά μου πάντα θα ελπίζει τα καλύτερα για σένα. Το μυαλό μου είναι πολύ μπερδεμένο και φορτωμένο αυτή τη στιγμή...



And I'll smile and I'll learn to pretend
And I'll never be open again
And I'll have no more dreams to defend
And I'll never be open again

Κυριακή 13 Μαΐου 2007

Μια τελευταία προσπάθεια...

...να σώσω ό,τι μπορώ. Σε μια εβδομάδα θα έχω ήδη δώσει το πρώτο μάθημα πανελλαδικά και λογικά θα αισθάνομαι πολύ καλύτερα από τώρα. Επίσης, προσπαθώ να βοηθήσω κι εσένα, το ξέρω ότι το έχεις ανάγκη και δε θέλω να νιώθεις έτσι. Θα σου προσφέρω μια αγκαλιά πάντα, ό,τι κι αν γίνει, όποτε το χρειάζεσαι. Το έχω ανάγκη κι εγώ άλλωστε. Και -κάπως- ξέρω, πως καταλαβαίνεις ακριβώς πως νιώθω, το βλέμμα σου είναι τόσο διαπεραστικό... Δεν είσαι ούτε γκομενίτσα ούτε αρρώστεια για να σε ξεπεράσω.Και ένα τραγούδι που σου ταιριάζει αφάνταστα...

Ξύλινα Σπαθιά - Ατλαντίς

Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες
μεσ' τα bar αγκαλιά ξωτικά καθάρματα
μου 'χες πεί πως θα 'ρθείς και ήρθες
Ατλαντίς στο βυθόφωτισμένα άρματα
Μπρός στα μάτια μου περνάνε

φωσφορίζουνε και πάνε
Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες

μεσ' τα bar τα παιδια σε κοιτάν ανύποπτα
με ρωτάν από που να ήρθες
δεν θα πώ ποτέ σε κανέναν τίποτα...
Στις βιτρίνες που μου φέρνουν ζάλη

στις οθόνες που χτυπάνε τα κομιούτερ γράμματα
καθρεφτίζεσαι μπροστά μου πάλι
Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα

Άντε να τελειώνουμε, και όπως σου είπα, τα πράγματα θα γίνουν πολύ καλύτερα... Και ας το ελπίζεις απλώς.