Θα μπορούσα να πω A Perfect Circle για να τιμήσω τον Maynard αλλά δε μπορώ να αναφερθώ σε έναν τέλειο κύκλο, γιατί δεν είναι τέλειος. Παραλογισμός είναι αυτός, κάθε κύκλος είναι τέλειος, απλά φανταστείτε έναν κύκλο με διαφορετική αρχή και τέλος. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει πουθενά βέβαια, αλλά ίσως αυτός ο
παράλογος και φανταστικός σχεδιασμός σας βοηθήσει να καταλάβετε ότι τα βλέπω λίγο θολά τα πράγματα, και ρομαντικά. Ίσως επειδή δένομαι υπερβολικά εύκολα με πρόσωπα, καταστάσεις, αντικείμενα... Πολλές φορές εξαντλώ όλο το ψυχικό μου σθένος σε ένα κόλλημα μου με κάτι από τα παραπάνω. Αλλά αυτό είναι θέμα χαρακτήρα, και επειδή δε μπορεί να αλλάξει, βρίσκω διέξοδο εδώ λοιπόν για μια αναπόληση γεγονότων που με σημάδεψαν.Πέρυσι τέτοιες μέρες (με μια απόκλιση 5 ημερών για την ακρίβεια) ήμουν με το σχολείο στην Καστοριά. Όμορφη πόλη, ωραίος τόπος γενικά, ωραία εκδρομή, όλα ωραία...
Το βράδυ λοιπόν της 31ης ημέρας του μήνα αυτού, μια απλή αγκαλιά έφτασε να με κάνει να νιώσω τελείως διαφορετικός, εσωτερικά. Ήταν η πρώτη φορά που το ένιωθα, αργότερα το συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν κάτι πραγματικό. Και επομένως, σπάνιο. Η βραδιά τέλειωσε με εμένα να παραμιλάω με κάμποσο αλκοόλ στις φλέβες μου γι αυτήν, σε έναν πολύ καλό μου φίλο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Η επόμενη μέρα με βρήκε κομμάτια, και δεν ήταν πρωταπριλιάτικη φάρσα το ότι ήμουν ερωτευμένος με λάθος άτομο (όπως πίστευα τότε). Με το άτομο που ούτε εγώ ούτε κανείς δεν έβλεπε ερωτικά ως τότε, παρά μόνο με μια μεγάλη συμπάθεια και απόλυτα φιλικά. Ως τότε, το ασπαζόμουν αυτό για το συγκεκριμένο άτομο. Είχε την εκτίμηση μου, την συμπάθεια μου, τον σεβασμό μου. Από 'κείνη τη νύχτα και μετά μου πήρε και όλα τα άλλα. Η πρωταπριλιά λοιπόν με βρήκε ξενυχτισμένο, με hangover και άρρωστο. Ο πυρετός με εξουθένωνε. Δεν είχα όρεξη για τίποτα. Φυσικά μια ήταν η αιτία αυτής της κατάστασης, σε άλλες συνθήκες δε θα με επηρρέαζε τίποτα απ' αυτά σε μια εκδρομή. Γυρνώντας στην Αθήνα, πέρασα έναν εφιαλτικό μήνα. Όλα στραβά πήγαιναν, το σχολείο, αλλά κυρίως το θέμα με αυτήν. Αυτό με κατέτρωγε.
Φτάνουμε 3 Μαΐου λοιπόν, μεσημεράκι. Σε εκείνο το σημείο στο στενάκι που ακόμα θυμάμαι, έκανα κάτι που απαιτούσε παραπάνω απ' τις δυνάμεις μου τότε. Την κοίταξα στα μάτια και άφησα ελεύθερο τον εαυτό μου. Ήρθε μια αγκαλιά, και μετά τίποτα. Έφυγε. Πέρασα 5 ώρες αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στην ευτυχία και την θλίψη, ώσπου το κινητό μου να με ειδοποίησει για τον νικητή της παραπάνω μονομαχίας. Πέρασε καιρός, πέρασαν μήνες για να το ξεπεράσω. Έγιναν πολλά πράγματα. Ο πρώτος καιρός ήταν δύσκολος, αυτή αισθανόταν άβολα, εγώ αισθανόμουν κουρέλι. Επαφή δεν υπήρξε για πολύ καιρό. Μέχρι ένα σημείο στη καρδιά του καλοκαιριού μετά από μια νύχτα αμπελοφιλοσοφίας και μέσα από το αλκοόλ και τον καπνό, αποφάσισα να μάθω αυτό που πραγματικά με ενδιέφερε: αν είναι καλά. Η σύνταξη του μηνύματος ολοκληρώθηκε περίπου σε 20 λεπτά, με δύο μεθυσμένους πάνω από ένα κινητό (να είσαι καλά όπου και να 'σαι φίλε). Η απάντηση μου έφερε κάτι από τα παλιά, σαν να μην είχε γίνει τίποτα.
Προχωρώντας γρήγορα τον χρόνο, διαπιστώνω μια αλληλοστήριξη ανάμεσα μας σε διάφορες στιγμές. Αμοιβαία προσφορά δώρων σε εορτασμούς γενεθλίων/γιορτής, ενδιαφέρον, και το κυριότερο: δυο πραγματικά πολύ άσχημες στιγμές που ήρθαν και στους δυο μας με διαφορά περίπου δύο μηνών, βρήκε τον έναν δίπλα στον άλλον, μια στήριξη που και οι δύο την είχαμε ανάγκη τότε. Τουλάχιστον εγώ, πραγματικά, και το ίδιο κι εκείνη, το ένιωθα ότι κατάφερα να την κάνω έστω και λίγο καλύτερα. Ο χρόνος κυλούσε έτσι λοιπόν, με εμένα να είμαι σίγουρος ότι κάτι έχει αλλάξει πια, ότι εκείνες οι μέρες δε θα ξανάρθουν, οι ατέλειωτες βόλτες με τους Radiohead στα αυτιά και τις βόλτες γύρω απ' το σπίτι της και το ατελείωτο περπάτημα σε αμέτρητες περιοχές είχαν περάσει.
Η 19η Μαρτίου είχε φτάσει, το καράβι στον Πειραιά μας περίμενε, να μας οδηγήσει σε μια όμορφη εμπειρία, άξια ανάμνησης. Όπως κι έγινε. Το πρωί της 22ης μέρας αυτού του μήνα (φοβερός μήνας δε φαίνεται από όλα αυτά τα γεγονότα;) πέρασε πολύ όμορφα, με κουβέντα, φωτογραφίες (είναι ένα μέσον για να μείνει μια στιγμή ζωντανή για πάντα, γι αυτό το αγαπάω τόσο)...
Το βράδυ ήταν απρόβλεπτα καλό. Η rock μπάντα έπαιξε live μερικά απ' τα πιο λατρεμένα κομμάτια. Ένας εκ των τραγουδιστών, ο Γιώργος, με βοήθησε να κάνω πραγματικότητα κάτι αθεράπευτα ρομαντικό που πάντα ήθελα να κάνω, αλλά ορισμένοι ίσως και να με έβριζαν γι αυτό ;P
Το λατρεμένο "Να μ' αγαπάς" του Παύλου, έπαιξε ζωντανά, και μαζί με αυτό, αφιερώθηκε σε εκείνην μέσω του μικροφώνου. Φοβερή στιγμή, όλοι μου δίναν συγχαρητήρια (λες και ήταν κάτι το τρομερό...), μόνο αυτή δεν αντιδρούσε. Το ήξερα όμως, ήταν στο χαρακτήρα της. Πρώτες ώρες της 23ης μέρας του μηνός λοιπόν, μετά από ένα ονειρικό βράδυ, ξαπλώνω στο κρεββάτι, ακούγοντας μουσική (δε το κρύβω, αυτό το τραγούδι άκουσα) και αποφάσισα να μάθω αν αυτό που έκανα είχε αντίκρυσμα. Από τη στιγμή που έστειλα αυτό το μήνυμα, μέχρι να της πω να ανέβει στο δωμάτιό μου, πίστευα ότι είχα ξαναχτυπήσει σε τοίχο. Τα μάτια μου έκλειναν απ' την κούραση, τα τσιγάρα όλο και λιγόστευαν, οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν. Όμως η στιγμή εκείνη ήρθε, και μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου, ένιωσα μόνος απέναντι σε κάτι που σε τελική ανάλυση, πάντα φοβόμουν. Φοβόμουν πώς θα αντιδράσει, πώς θα με αντιμετωπίσει... πώς... τα πάντα. Η ομολογία που με έτρωγε τόσο καιρό ήρθε όμως, με μια μικρή βοήθεια ενός στριφτού τσιγάρου και λίγου ουίσκι. Αυτό που πραγματικά περίμενα τόσο καιρό όμως, ήταν η ανταπόκριση. Και ήρθε κι αυτή. Θυμάμαι σε ένα βιβλίο του Ρολάν Μπαρτ, που έλεγε πως η κατάλληλη απάντηση στο "σ' αγαπώ" είναι "κι εγώ σ' αγαπώ" και όχι το "κι εγώ". Το σκέφτηκα και τότε. Αλλά καθόλου δε μου χάλασε τη στιγμή εκείνη. Δεν είχα ανάγκη να το ακούσω τόσο πολύ, αλλά να το νιώσω. Και σίγουρα το ένιωσα. Η αφιέρωση μου λοιπόν έγινε αμοιβαία, όπως είπε και η ίδια, και το ξημέρωμα μας βρήκε αγκαλιά, με χάδια... Κανείς μας δε νύσταζε πια, όπως ομολογήσαμε ο ένας στον άλλον. Μετά από μια ώρα όμως, έφτασε η ώρα να αποχωριστούμε. Αφού την άφησα στο δωμάτιο της, με φίλησε και με ευχαρίστησε. Γιατί όμως; Ίσως για όλες αυτές τις "στιγμές που της έχω χαρίσει" όπως μου είχε πει νωρίτερα. Η ώρα δεν είχε φτάσει 7 ακόμα, όταν με πήρε ο ύπνος μαζί με γλυκιές σκέψεις. Ήταν η πρώτη φορά που ευχήθηκα κάτι να κράταγε για πάντα, η πρώτη...
Και σήμερα πίσω στην Αθήνα, έτοιμος να μπω στην καθημερινότητα, στην ρουτίνα. Και νιώθω το ίδιο πράγμα. Ίδιο συναίσθημα με το περσινό. Νοσταλγία, θλίψη, η αίσθηση του ανικανοποίητου, ίσως όλα αυτά μαζί... Κατάλαβα ένα πράγμα όμως, κι αυτό όχι μόνος μου. Ότι δεν είναι ίδια η κατάσταση με πέρυσι. Γιατί φέτος υπάρχει η ουσία. Και η ουσία είναι η αγάπη. Τελεία και παύλα.
Πλησιάζοντας στο τέλος του τεράστιου και κουραστικού μου ποστ, θα ήθελα να ευχαριστήσω 2 άτομα που ξέρω ότι θα διαβάσουν αυτό το ποστ, και με βοήθησαν περισσότερο απ' όλους σε όλο αυτό που περιέγραψα παραπάνω.
Αθηνά, το ξέρεις ότι είσαι ένα απ' αυτά τα δύο άτομα. Άλλωστε, με αφορμή αυτά γνωριστήκαμε, τι πιο ευχάριστο μέσα σε όλο αυτό; Με βοήθησε πάρα πολύ και ακόμα αισθάνομαι τυχερός που μπορώ να σου εξομολογηθώ ό,τι μου συμβαίνει και με απασχολεί. Και γι' αυτό σε ευχαριστώ ειλικρινά.
Και Νεριτάν, boy, με είχες βοηθήσει πολύ τότε ρε. Ειλικρινά. Άλλωστε, με πίεζες καθημερινά να κάνω το αυτονόητο τότε, μου έδειξες την πραγματική ουσία τώρα... Σ' ευχαριστώ ρε.
Φυσικά υπήρξαν και άλλοι πραγματικά πολύ καλοί φίλοι που ανέχτηκαν να με ακούσουν. Αναφέρομαι σε εσάς γιατί εσείς θα διαβάσετε αυτές τις γραμμές.
Τέλος, ήταν η πρώτη φορά που τα μάζεψα όλα στο μυαλό μου και είμαι σίγουρος ότι μόνο εσείς οι δύο θα το διαβάσετε ολόκληρο :D
Σας αγαπάω και τους δύο, τον καθένα ξεχωριστά βέβαια :)
