Σήμερα έλαβα ένα ξεχωριστό δώρο, 13 μέρες μετά την γιορτή μου το οποίο με ενθουσίασε. Είναι κάτι το οποίο δε θα γυρίζατε να το κοιτάξετε ποτέ, είναι ένα απλό καθημερινό αντικείμενο από αυτά που μπορεί να ξεχνάγατε κάπου σαν το πακέτο με τα τσιγάρα σας.
Οταν όμως στο δίνει ένας υπέροχος άνθρωπος, ο άνθρωπος που σε ώθησε στο να κάνεις το προηγούμενο ποστ (βλ. Ημερολόγιο), η κοπέλα που μέσα από μια διαδικασία που ποτέ δεν κατάλαβες ούτε εσύ ο ίδιος, αγάπησες υπερβολικά, απο 'κει που ήταν απλά μια ιδιαίτερη συμπάθεια σου και μετέπειτα ο τρελός έρωτας σου, τότε νιώθεις έστω και για λίγο ξεχώριστος.
Το να σε απομονώνει για να σου δώσει μια απλή σακουλίτσα, μου βγάζει μια τρομερή γλυκήτητα και σε αφήνει αμήχανο...
Το να γυρνάς στο σπίτι σαστισμένος και να διαβάζεις 4-5-6 φορές τα λίγα ειλικρινέστατα λόγια που φέρει μια απλή καρτούλα, είναι κάτι που τίποτα δε μπορεί να σου προσφέρει, και η ομορφία κρύβεται στην απλότητα.
Ισως δε θα τα διαβάσεις ποτέ αυτά βέβαια, αλλά το αίσθημα του ότι ρίχνω ένα γράμμα μέσα σε ένα μπουκάλι και το πετώ μακριά στον ωκεανό του διαδικτύου, μου δίνει την απαραίτητη ανωνυμία για να εκφράσω έστω και κάπως κρυπτογραφικά, αυτά που νιώθω. Απ' την άλλη ποιος ξέρει, κάποτε μπορεί να φτάσει και στα δικά σου μάτια αυτό το κείμενο. Αν και κάτι τέτοιο δεν αποτελεί επιθυμία μου, αφού το σκισμένο χαρτί που υπήρχε στο δώρο μου για τα γενέθλια σου, τα λέει όλα, αφού δεν υπάρχει ελπίδα να τα εξιστορήσω ξανά σε 'σένα. Μπορεί όλα να έχουν τελειώσει πια, ο καθένας να έχει πάρει το δρόμο του, να έπλασε τα δικά του όνειρα και το ουσιαστικό σημείο τριβής μας να είναι μια τυπικότητα, συνυφασμένη με μια εκτίμηση και έναν σεβασμό, αλλά εγώ σ' αγαπάω, πάντοτε έτσι θα νιώθω.
(Και το παγωμένο τριαντάφυλλο στην εικόνα, συμβολίζει κι αυτό κάτι με τη σειρά του...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου