Ας πάμε σε κάτι πραγματικά σημαντικό.
Προχθές το βραδάκι, επιτέλους, μου ξανάρθε η επιθυμία να γράψω. (Μάλλον) ευτυχώς ήμουν στη Θεσσαλονίκη οπότε ήταν αρκετά ανέφικτο αυτό, οπότε βγήκα και πέρασα πολύ όμορφα χωρίς να γράψω τίποτα. Ο,τιδήποτε. Αλλά δεν έφυγε τελικά αυτό. Εκείνα τα δέκα λεπτά στο δωμάτιο, ακούγοντας τραγούδια που σήμαιναν και πάντα θα σημαίνουν κάτι για μένα, για πολλούς και διάφορους λόγους, σημαντικούς και μη, με γύρισε λίγο πίσω. Τότε που τα πάντα κυλούσαν πιο όμορφα.
Οκ, ίσως το ωραιοποιώ τώρα, επειδή είναι μακρινό πια. Το παραδέχομαι. Αλλά σίγουρα ήταν πανέμορφα. Και μου έλειψε τόσο, μα τόσο πολύ, όσο μου έλειψες εσύ και όσο θα μου λείψεις. Ζω με τα λάθη μου όπως ο καθένας. Μερικά πράγματα απλά τα είχα συνηθήσει αλλιώς. Και είναι τρελό, που είχα τα ίδια συναισθήματα ενώ τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά.
Δε θα αναλύσω τώρα τι είναι σωστό και τι όχι κλπ, ίσως για το συγκεκριμένο θέμα να μη ξαναγίνει κιόλας. Αν είναι να ξαναγίνει, ας έχει όμορφο τέλος :)
Και, ό,τι και αν έγινε, ήμουν ο Βασίλης, είμαι ο Βασίλης και ας μην είναι τα πράγματα όπως τότε. Είναι απ' τις περιπτώσεις που δε με πειράζει να συμβιβαστώ. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μ' αρέσει που είμαστε σαν γνωστοί πια. Ωχου ναι, υπερβάλλω πάλι, φίλοι είμαστε :) Αλλά όχι όπως τότε, όχι όπως συνήθησα, όχι γενικά. Άλλαξαν τα πράγματα, εντάξει, το ξέρω. Αλλά βασικά, αυτό το ποστ (που ίσως και να διαβάσεις, ελπίζω :) ) έχει ένα και μοναδικό σκοπό, πέρα απ' την εκτόνωση των συναισθημάτων μου: να πει πως μόνο για το ότι σ' αγαπώ αληθινά, όσο λίγους ανθρώπους, είμαι σίγουρος. Να ξέρεις πως δε θα πάψει να ισχύει αυτό, ό,τι κι αν γίνει. Εδώ γύρω θα είμαι για σένα, πάντα :)
Και ας παραθέσω και στίχους απ' το κομμάτι που μου κόλλησε σήμερα:
Oh simple thing where have you gone
I'm getting old and I need something to rely on
So tell me when you're gonna let me in
I'm getting tired and I need somewhere to begin
Γεια μας, σε μας και τις μελαγχολίες μας, καληνύχτα κοινό μου (1 άτομο το πολύ)! Καλημέρα σχολή και C++ !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου